IDEOLOGIA XXI. MENDEAN. POSTMOKAPITALISMOA
 

1. Ohikoa da postmokapitalismoa XX. mendeko 90eko hamarkadatik aurrera Europan nagusi zen kultura edo ideologia gisa aipatzea. Egia da beste batzuek nahiago dituztela postmodernitatea, postmodernismo korporatiboa, kapitalismo berantiarra eta abar.
2. Askotan, postmokapitalismoa "neoliberalismoaren ideologia" gisa identifikatu izan da. Bi fenomenoak modu paretsuan doaz, XX. mendeko 70eko hamarkadan sortuak, 90eko hamarkadan gizartean hedatuak, Gerra Hotzaren amaierarekin lotura nabarmena dutelarik.
3. Aurrekari ugari dauden arren, Jean-François Lyotarden 1979ko “LA CONDICIÓN POSMODERNA[1]” lana postmokapitalismoa gizarte-mugimendu gisa sortzearen eragiletzat hartzen da.
4. Postmokapitalismoa, mugimendu artistikoa ere badenak, "modernitatearen" oinarriak zalantzan jartzen ditu ideologia gisa. Nietzsche eta Heidegger bezalako filosofoetan oinarrituta, honako hau da zalantzan jartze horren funtsa: arrazoia – modernitatearen erreferente nagusia dena – ezin dela izan errealitatea interpretatzeko oinarrizko tresna.
5.  Gerra Hotzaren ondoren, postmokapitalismoa testuinguru berriarekin bat dator. Esparru geopolitikoan, Francis Fukuyamaren “El Fin de la Historia y el Último Hombre”[2] lanak, postmokapitalismoa  90eko hamarkadatik aurrera nagusi izan ziren globalizazioaren, neoliberalismoaren eta atlantismoaren oinarri kultural gisa lerrokatzen du. Jadanik ez da  kontakizun handirik behar, mundu neoliberal globala behin betiko nagusitu baita.
6. Ordutik aurrera, postmokapitalismoa Mendebaldeko kultur korronte nagusia bilakatu da. Aurreko kontakizunak pixkanaka zalantzan jarri eta baztertzen ditu, mendebaldeko gizartearen funtsezko oinarriak ere pixkanaka zalantzan jarriz: estatua, herriak, sindikatuak, familia, bikotea... Oro har, giza komunitatearen eredu guztiak zalantzan jartzen ditu, eta indibidualismoaren abantailen aurrean dituzten alderdi negatiboak nabarmentzen ditu; eredu neoliberalaren postulatu ekonomikoekin bat egiten duen indibidualismo gero eta handiagoa elikatuz.
7. Postmokapitalismoak berehala bat egiten du Mendebaldean abian dauden gizarte-mugimenduekin, emakumearen emantzipazioa, ingurumenaren babesa edo gutxiengo sexualen edo nazionalen defentsa bultzatzera bideratutakoekin. Postmokapitalismoak pixkanaka bereizi egiten ditu gizarte-mugimendu horiek beren erronken eta proposamenen analisi arrazionaletik, emozionaltasuna erabiliz eta diskurtso mediatikoekiko gero eta mendekotasun handiagoa sortuaz.
8. 90eko hamarkadako prozesu politiko-sozialek ere eragin handia izan zuten ideia postmokapitalisten hedapenean. Alde batetik, Europako benetako oposizio politikoaren desagerpena, eta bestetik, komunikabide handien birkonfigurazioa izan behar dira kontuan. Azken hau, bai pribatizazio-prozesuen ondorioz eta bai, mendebaldeko korporazio handien kontrolpean dauden hedabideen sekulako kontzentrazioaren ondorioz gauzatu zen. Horrek guztiak erraztu zuen komunikabide handiek ikusmolde postmokapitalistak maneiatzea globalismo neoliberala, indibidualismoa, postmofeminismoa edo katastrofismo klimatikoa Mendebaldera zabaltzeko.

Dokumentu hau EKAI Centerrek gauzatu du GOGOZ proiektuaren barruan, HURBIL adostasun-metodologiari jarraituz. Eskerrik asko zure interesagatik. Segi gurekin.

ADOSTEKE.

BIDALI ZURE IDEIAK EDO PROPOSAMENAK