Despois de Ucraína, Polonia?
A Unión Europea ha derrotado a guerra de Ucraína con armas a Kiev e, coa menia aínda no aire, está inmersa de cheo no ciclo da guerra. Iso si, o seu discurso estase modulando e cada vez fala máis do posible cesamento do fogo. No camiño cara ao rearmamento, moitas voces significativas da UE afirman que, tras a guerra de Ucraína, Rusia invadirá Xeorxia, Moldavia ou países bálticos, ou Polonia ou Romanía. Por razóns históricas e pola proximidade con Rusia, é evidente que o medo dos países do leste e oeste de Europa a Rusia é transversalmente diferente.

Non se sabe o que vai pasar
dentro de dez anos, pero agora, a consecuencia das grandes perdas que lle supuxo a guerra de Ucraína, Rusia está totalmente debilitada en todos os sentidos. Despois dun gran erro estratéxico, Rusia quixo tomar Kiev en febreiro de 2022, pero tivo que retroceder e asentou a súa fronte no leste de Ucraína. Alí logrou avanzar de forma lenta e contundente, con grandes perdas e lentitude. A UE non ten unha estrutura militar propia, pero as capacidades económicas e militares dos países da UE fan que as forzas rusas resíntanse, salvo no armamento nuclear. Como se atreverá a atacar a un país da OTAN cando saiba que a única saída para saír airosa desta situación é a resposta nuclear? Tería que sufrir unha provocación moi grave para que isto sucedese, e só podería suceder se Estados Unidos se asegurase de que a súa preponderancia pode neutralizar a capacidade nuclear dos rusos. Trátase dun sistema de protección antimísiles da época de Ronald Reagan, pero pode ocorrer algo así sen pór en perigo o mundo?

A OTAN - Rusia: atópanse
ao leste da OTAN desde a década de 1990 e, nesa dirección, por fin atópase con Rusia. Europa quere mostrar á Rusia imperial a través das guerras que viviu nas últimas décadas, como as de Chechenia, Xeorxia e Donbas, nas que hai profundas razóns históricas, pero tamén o desgarramiento da OTAN. En 2014, cando Rusia invadiu Crimea lanzou un berro moi serio, “non siga o camiño cara ao leste”, pero non se lle fixo caso e chegou a guerra de Ucraína. En 2015 os acordos de Minsk foron unha realidade, un gran logro, pero a UE non fixo ningún esforzo serio para executalos, como recoñeceron varios dos seus mandatarios. Agora, a "neutralidade" de Ucraína debe estar presente inevitablemente na mesa de negociación do Consello.

Putin, o novo Hitler Para construír
xustificacións, o ex líder iraquí Saddam Hussein foi equiparado unha e outra vez a Hitler antes de que este fose encarcerado e asasinado. Agora fan o mesmo co líder ruso Vladimir Putin, que non é ningún santo pacifista, pero, como tivo Hussein, Putin ten dúas fases moi claras na súa relación con Occidente: a primeira, entre 2000 e 2014, até a invasión de Crimea; e a segunda, desde aí até hoxe. Na primeira mostrou a súa afección polo Oeste e realizou numerosos intentos para que Rusia fose considerada como un país europeo máis; na segunda, rexeitou eses obxectivos non alcanzados, asumiu a súa soidade en Europa e dedicouse a afianzar as relacións coas antigas repúblicas soviéticas e os países de Brics. O ministro de Exteriores de Rusia, Serguéi Lavrov, formulou o novo estado das relacións: “Non podemos ver as relacións entre a Unión Europea e Rusia como na Guerra Fría, os dous que entón estaban no centro dos problemas mundiais, hoxe non”.

A guerra ten que construír a Unión Europea?A
guerra foi clave na creación dos actuais Estados Nacionais europeos e é posible que a Unión Europea necesite a escusa dunha guerra para asentar unha nova identidade europea. Os seis estados fundacionais son agora 27 e cada vez resúltalles máis difícil fixar un rumbo. Todos os países teñen problemas similares, pero tamén moi diferentes, e á división histórica do Sur-Norte engadíuselle hai tempo a división Oeste-Este. Ante esta situación, os dirixentes da UE utilizan a posición a favor de Ucraína e o rearmamento contra Rusia como un estímulo para a unidade.