O último informe do Instituto Vasco de Estatística, Eustat, destaca que aumentou a sensación de inseguridade cidadá. En Gurea, en Trapagaran, Seguridade xa, algúns veciños chamaron a manifestarse contra os delincuentes.

Dous foron as razóns que levaron a esa sensación. Por unha banda, o deixamento do Concello na xestión da Policía Municipal ha permitido á dereita vasca situar o tema no centro e abrir un debate. Doutra banda, a razón principal foi que os inmigrantes africanos que viven en edificios abandonados no país provocaron a algúns cambios na súa percepción da rúa, xerando a sensación de medo e de inseguridade.

No debate impúxose a superficialidad, e non todo delincuentes, senón os inmigrantes obreiros, e creouse un ambiente preocupante.

A inseguridade é unha sensación subxectiva, para confirmar a situación basta con analizar o número de denuncias por roubos e agresións na localidade e contrastalas coas do ano anterior. Polo momento, non se facilitaron datos sobre o estado da muller.

Algúns cren que coa expulsión das persoas que se atopan no antigo edificio de bombeiros o problema terminará, pero equivócanse, porque aínda que a Ertzaintza desaloxe o edificio en máis dunha ocasión vólvese a encher de xente inmediatamente.

Estamos ante unha situación sen coñecer. A inmigración desde África disparou o número de persoas que viven en edificios abandonados e seguirá crecendo. No noso pobo hai xente que vive no edificio de bombeiros, nas casas vellas, nas fábricas abandonadas do camiño de Barakaldo e na zona de chabola que se está construíndo no barrio de Galindo.

Con todo, a parte da da Policía, non se produciron outras actuacións administrativas. Quen son os que viven aí? De onde veñen? Que queren? Que recursos temos? Como utilizalo? Cales son os límites dos recursos? Imos tarde, xa é hora de empezar a pensar nas iniciativas.

Empadroamos na nosa casa aos inmigrantes que o necesitaron e tamén compartimos casa coas persoas que estaban na rúa. Por iso, sabemos que no pobo hai persoas que por vivir nunha habitación piden entre 400 e 500 euros ao mes ás familias inmigrantes, ou persoas autóctonas que cobran entre 50 e 100 euros ao mes aos inmigrantes por non residir pero estar empadroados. Iso non se explica e non perseguimos a eses propietarios.

Necesitamos uns discursos máis completos dos partidos de esquerda, uns militantes que poñan en práctica a solidariedade e unhas organizacións que coñezan os movementos dos pobos de orixe dos inmigrantes e loiten contra o roubo dos seus recursos. Afastándonos do discurso do odio, deamos ás novas xeracións os medios e as ferramentas reais para responder á situación.