Ultimamente cada vez escoitamos máis que moitos mozos non temos poder para comprar unha vivenda. Ás veces parece que non hai máis temas, é certo que é un tema serio. A min, a pesar de estar cerca do 31, aínda me falta un pouco para conseguir a vivenda que vai ser miña. Pero é verdade que tiven máis sorte que outros mozos porque tiven a oportunidade de quedarme no caserío familiar (con todo o que iso implica).

Onte á noite, antes de durmirme, apareceu nas redes sociais un vídeo sobre este tema. Por unha banda, aparecía unha avogada de 55 anos que ten sete vivendas: a súa vivenda habitual; unha primeira pequena que comprou sendo moza; unha casa de monte; a casa da praia; a casa que recibiu dos seus pais; e outras dúas en aluguer. Subliñou que o seu fillo tamén está a terminar os seus estudos de avogado e que, mentres tanto, tamén traballa e acaba de comprar unha vivenda. Os seus pais axudáronlle economicamente.

Doutra banda, aparecía un novo estudante na universidade. Dicía que se alegraba desa muller e do seu fillo, de ter unha sorte así, pero que el era o único membro da familia que chegou á universidade. Estuda polas mañás e traballa polas tardes, e ten que entregar unha parte do seu soldo á familia para poder pagar todos os gastos do mes. Por tanto, non se lle pode comprar unha vivenda.

Escoitei as dúas partes a gusto, xa que non todos vivimos na mesma situación e compartir opinións é algo que vén ben. Ouvín as dúas beiras e púxenme a pensar. Pero a vida non é branca nin negra. Hai miles de situacións intermedias e a de todos non é a mesma.

É gordo que a mocidade non teña poder para comprar unha vivenda, pero non sei si é máis preocupante para un mozo seguir o ritmo que leva esta sociedade. A miúdo parece que vivimos para as redes sociais. Nela hai que mostrar as viaxes que realizamos, a roupa que levamos, o collage fotográfico dos menús dos restaurantes que están ao límite (polo si ou polo non non nos ensinan fotos do recibo), e todo iso para poder ensinalo, un móbil de primeira liña. Podemos espertarnos pola mañá en Durango, comer en Bilbao, coller o tren e para a tarde xa estaremos en Madrid, nunha cea ou vendo un concerto.

Andaremos de aquí cara alá, gastando en moitas cousas, pero aínda non nunha vivenda.