Cada vez escoitamos máis sobre as necesidades, desexos e iniciativas que xorden nos nosos territorios e nas nosas vidas, sobre a necesidade de traballar as relacións e proxectos público-comunitarios, e é un auténtico motivo de satisfacción, xa que se trata dun modelo imprescindible para unha organización social sen mercado. Pero co risco de converternos en meros conceptos políticos, como sempre, temos que responder as preguntas de que e como.

Karl Polanyi explicou moi ben que os que traballamos no campo do pobo e o cooperativismo sabemos dunha maneira moi intuitiva que a sociedade non está rexida e ordenada polo mercado, e que esta utopía liberal, mesmo en tempos de tecnocapitalismo, é totalmente disfuncional e anti-vida. Algo que se pode demostrar é que, entre as diferentes formas de estado e de mercado, a organización da comunidade foi o centro da organización da sociedade ao longo da longa historia da humanidade.

Na nosa realidade de que o modelo de relación público-privado é hexemónico, o que preocupa é o modelo público-comunitario, coma se fose un cabalo oculto da Troia do capitalismo, cando Agamemnon e os seus están totalmente interiorizados nos nosos estados, relacións e vidas. A aceptación da dicotomía público-privada únenos ben na gaiola neoliberal da práctica e o discurso, independentemente de si facémolo desde o público ou desde o privado.

Para o desenvolvemento da organización comunitaria da sociedade, teremos que falar seriamente de utilizar un instrumento de construción de país e de clase obreira; refírome ao cooperativismo. Nos territorios e proxectos, si falamos de relacións non mercantilizadas, e respondendo á pregunta de como, debemos engadir o eixo cooperativo ao pensamento e á práctica de carácter público-comunitario.

Temos exemplos que incorporan o espazo público e comunitario nas cooperativas, que recentemente vemos nas comunidades de cooperativas e de enerxía, ou nas complexas relacións de intercooperación que as cooperativas son capaces de construír, por compromiso co territorio e a sociedade.

No proceso de mercantilización estrutural que o capitalismo leva a cabo contra a vida, e ante a apropiación autoritaria do Estado, do espazo público, é hora de dotar de recursos materiais aos espazos e proxectos comunitarios, e consolidalos con estruturas público-comunitarias. Non podemos afogarnos no pantano da teoría, é hora de recoñecer e difundir prácticas transformadoras, de tecer territorios, relacións materiais e vidas dignas.