Todo
CANDO: 18 de xaneiro.
ONDE: Na sala Jimmy Jazz de Vitoria-Gasteiz.

----------------------------------------------

A última vez que penso nunha pregunta é: canto cambian as cousas en 30 anos? Si, lector, adiviñaches: acabo de cumprir tres décadas. A crise do intruso no cuarto capítulo será coñecida, non en balde, pola ausencia de Fermin. Sexa como fose, nesta primeira crónica da miña vida –hai outros que compran motos, casas, etc., jeje– busco responder a esa pregunta.

Seguindo o plan habitual dos días de concerto de Jimmy, empezamos en Murgia e terminamos o poteo no bar Andagoya. O boga-boga dirixíase cara ao mar e engúrralas da comisura dos ollos e os beizos facían as delicias dos ollos e dos oídos mentres se encargaba da última petición. Un amigo díxome en voz baixa que somos dos máis novos. Pensei na guía full, pero non vin por Delirium.

A pesar dos anos, hai cousas que non cambian: chegamos xusto a tempo. Pero hoxe o vento favoreceunos, e tivemos tempo para buscar un sitio onde descansar, pedir unha cervexa de catro euros e observar a contorna na tranquilidade até o comezo do concerto. Chamounos a atención ver a batería de Xabat, de cor laranxa transparente, en primeira liña, e soñar que vai ter unha presenza incrible, soñar... o intro fíxonos calar.

O trío novo estreouse no terceiro concerto de volta desde o oco da muga. Non é a única novidade: BEÑAT (Mahl Kobat) tocará o baixo. Aínda por riba, e aínda que aínda non saíu á rúa, tocaron un novo disco na primeira metade do concerto, de arriba abaixo. A distorsión da guitarra e os berros desgarrados, os cambios de ritmo bruscos e as letras profundas continuarán aí na súa terceira longametraxe.

Por outra banda, creo que non perderon a esencia, pero perderon a inocencia, que se han curvado e que están a interpretar unha maneira de facer nos últimos tempos. As intencións e o carácter dos grupos non se perciben tan só na música. Como mostra da forma de entender a escena e a cultura, lanzaron entre as súas cancións: A solidariedade coa resistencia palestina, unha; a loita contra a carpintaría e a chamada á manifestación, dúas; e a reivindicación de que as salas de concertos deben ser un espazo seguro para todos, aínda que outro Beñat aínda pronuncia un punto de vergoña. Tres.

Os dous primeiros poderían escoitarse nun concerto ofrecido polos homes fai 30 anos. O terceiro, con todo, fáiseme difícil imaxinalo. No segundo concerto non ouvín nada diso. Aí tes, lector, a resposta á pregunta. Valore si iso é moito ou pouco.