Chulería, foder!
CANDO: 5 de xaneiro.
ONDE: No Kafe Antzokia de Bilbao.

----------------------------------------------------

Mentres enchía a sala, mirando cara abaixo tras a varanda de arriba do teatro, estiven xogando a ver si atopo a alguén máis novo que eu antes do concerto. Como dando a volta aos paraugas á cabalgata dos reis, hoxe o público achegouse á volta de Delirium Tremens, e así foi Chulería, foder! O terreo de xogo que tivo o equipo da marxe esquerda antes de comezar co directo.

Comezaron coa canción Facer Algo, que abre A Urbe, publicada hai un ano, e presentáronse nunha soa canción, desde a primeira frase: “Facer algo que destrúa a moral popular / rabuño o odio e o teu xugular”. Traen un punk rock directo e bruto cargado de hostias malas, provocativo, sen metáforas nin concesións.
Unha voz principal carismática é a protagonista do directo, cunha espectacular habilidade para tragar escenario. Non profanación termina co dedo índice burlón, e cambia o ton en Estación: crueza si, rabia tamén, pero ten máis dor que excitación. Chulería, foder!

Despois do tres primeiras cancións, unha breve parada para facer chegar ao público unha mensaxe: que aburridos sodes. Tocaron algunhas cancións novas no seguinte bloque, que recentemente puidemos ver en formato de live session (Sempre sinto regular e Maitia). Tamén unha versión de Paralisis Permanente. E entre tanto, outra mensaxe ao público: si, si, agora veñen os calvos que non son skinheads, tranquilos!

A cantante baixouse ao público e explotou xunto a tres ou catro amigos na canción 'Os teus Amigos'. Tamén se quentou o público delirante e agora óuvense asubíos e aplausos. Aínda que costa quitarse a vista do cantante, hai que destacar que os golpes da batería de Miriam, as guitarras de baixo e as coroas no seu conxunto fan un directo forte e enerxético.

Despois veu Xuliana, a terceira canción nova, que terminou con dúas cancións do disco: O inferno e Última hora. Desta maneira, ponse fin á orde en que comezaron, cunha violenta explosión e unha advertencia:“Quen non viu voar cinceiros non sabe o que é isto / Que iso si que engancha / Non moito o sitio, porque a merda viaxa”. Ao grupo tampouco lle importa demasiado o sitio. O público de hoxe tamén se fixo con eles. Do mesmo xeito que a caca, o carisma viaxa e engole ao que está diante.

Nun poema de Mexillón Tigre leuse que pedir permiso e perdón ao coller o espazo público é unha merda. E a iso educáronnos os que non nacemos cun pene entre as pernas. Sabemos, ademais, que a lexitimidade para expresar a cólera e a rabia, e a burla da xente, atribuíronse á virilidade. Por iso, non é só carisma, é política. Pisar terra con botas en espazos ocupados por homes. Gozar da burla deles en lugar da súa aprobación. Xogar á carta coa feminidade. A adquisición da violencia. En definitiva, facer o que se queira como se queira. Bravucón, cru, salvaxe e doce. Viva a nosa raíña, impúdica!