Era un torturador, o esencial que vía era torturar e non tiña dificultades para asumilo: “Si unha persoa ten que ser torturada para salvar a outros cen, entón a tortura é inevitable; e tamén é xusta cando hai que actuar en condicións excepcionais”. Trátase das palabras do defunto Jean-Marie Le Pen, que se leron en 1957 ao diario Le Monde . Confirmou a súa postura o 9 de novembro de 1962, é dicir, Alxeria recobrou a independencia e mostrouse moi pronto: “Non teño nada que gardar. Heino torturado porque había que facelo. Si dun momento a outro me traen unha vintena de bombas recentemente gardadas que poderían ser esnaquizadas e non quere falar, entón hai que utilizar camiños extraordinarios”. O histórico dirixente da Fronte Nacional, Jean-Marie Le Pen, faleceu o 7 de xaneiro deste ano. Co mesmo proxecto político entre mans, é o pai de Marín, demasiado próximo á presidencia do Estado francés.

Testemuños, arquivos e publicacións xornalísticas, as probas de torturas de Le Pen na Guerra de Alxeria (1954-1962) non son escasas. As achegas máis significativas deste xornalismo de investigación debémosllas á xornalista Florence Beaugé, que tivo que defender a través dos tribunais e que foi denunciada por Le Pen. Pero os xuíces deixárono claro todo o tempo: ten investigacións “especialmente serias e elaboradas” e non se pode negar a “coherencia” e a “credibilidade” dos testemuños sobre torturas de Le Pen.

O puñal da fotografía que ilustra este artigo é unha proba material que nos deixou a Historia: J.M. Le Pen, 1er R.E.P. esculpido no seu séquito –Jean-Marie Le Pen, Fóra 1. O Rexemento Paraxutista é unha das armas que se construirían entre 1933 e 1942 para a Mocidade Hitleriana. Foi descuberto o 3 de marzo de 1957 por Mohamed Moulay, de doce anos, e tras reterlle case na súa vida, o 4 de maio de 2002 trouxo por primeira vez ao seu extremo dereito –o mesmo Jean-Marie Le Pen– á cabeza na véspera da segunda volta á presidencia francesa: “Un home coas mans cubertas de sangue está a piques de entrar no Elisio, a situación é grave. […] Non esperamos publicidade nin diñeiro. Hai tempo que me afastei da guerra de Alxeria, pero sei que en Alxeria tamén sentimos terror polo que pasa en Francia”.

A noite de 1957 entrou na súa casa unha patrulla dun vinte soldados para torturar ao seu pai, membro da Fronte de Liberación Nacional de Alxeria (FLN). Na páxina máis negra desa guerra, coñecida como a Batalla de Alxer, o Exército francés levaba a cabo “torturas domésticas ”, é dicir, torturaban no mesmo lugar sen saír de casa. Ante a súa muller e os seus seis fillos, Ahmed Moulay, de 42 anos e natural de Alxeria, foi torturado. Torturar até morrer. Le Pen, que mandaba a patrulla, esquecería a súa puñal na casa. Virían ao día seguinte e ao xantar a buscarlles para atopar a arma que lles ía a inspeccionar toda a casa, pero o neno gardoullo e gardouse o puñal en segredo, sen saber demasiado por que. 40 anos máis tarde volvería intervir para delegar en Florence Beaugé, xornalista de Le Monde. Unha das principais armas que o xornalista tería máis tarde para probar as torturas de Le Pen era J.M. Le Pen, 1er R.E.P. puñal con gravación. Ao día seguinte da morte do seu pai, Mohamed gardou a arma e entrou na selva, converténdose, segundo dise, no máis novo loitador pola independencia de Alxeria.

Non esquezamos que desa historia procede a Fronte Nacional, partido creado en 1972 por nostálxicos da Alxeria colonizada e colaborativa nazi. Precisamente, porque a súa filla, Marine, rebautizó o partido en 2018 co nome de Unión Nacional, coa intención de separarse da carga do pasado e suavizar a súa imaxe. Jean-Marie foi o primeiro presidente do partido (1972-2011), seguido de Marine (2011-2021) e Jordan Bardella.

Son decenas de testemuños, porque Le Pen torturó a decenas de alxerinos. Entre eles, os dos independentistas Mohamed e Dahmane: “Quitáronme a matalaza e atáronnos ao somier. Uníronse á electricidade. Jean-Marie Le Pen movía o interruptor. Jean-Marie Le Pen era o xefe dos torturadores”. Le Pen et a torture, do historiador Fabrice Riceputi, moitos outros deste tipo son recibidos. Alger 1957, l’histoire contre l’oubli (Le Pen e a tortura. Aljer 1957, historia contra o esquecemento) e Torturés par Le Pen (torturados por Le Pen) do historiador e xornalista Hamid Bousselham.

Afasia post-colonial

Riceputi utiliza o termo “afasia post-colonial” e fálalle das torturas da guerra en Alxeria que non son suficientes. É máis, lamenta que no Estado francés haxa tamén un movemento negacionista, evidentemente por parte dos partidarios de Alxeria francesa, pero máis aló diso, tamén por parte dunha poboación máis ampla.

Estes torturadores están protexidos polas Leis de Amnistía do Convenio de Evian de 1962, que establece a independencia de Alxeria. O historiador di: “Le Pen e outros criminais da guerra de Alxeria, entre eles Maurice Papon, foron apoiados polas Leis de Amnistía e puideron acusar a todos os opositores de difamación. Deduciron silencio e amnesia”. Efectivamente, a amnistía cobre todas as violacións do exército francés. A pesar de asumir o seu pasado torturador, Le Pen puido durmir tranquilo.

250.000 alxerinos morreron nesa guerra e outros dous millóns foron encarcerados en campamentos controlados. Os soldados franceses sistematizaron a tortura: torturaron por centos de miles, segundo o famoso historiador Pierre Vidal-Naquet. Tamén foi recoñecido en 2000 polo prestixioso xeneral Jacques Massu: “A tortura debería ser castigada, pero foi protexida, incluso a orde”.