Que é o que máis che sorprendeu cando saíches do cárcere? Preguntáronme moitas veces no último ano e medio.

Ver que as rúas de Bilbao están cheas de turistas e de cans con dúas patas, por exemplo? Ou os cambios na situación política? O primeiro cansoume e amoloume. Claro que hai que seguir loitando! A segunda, a xuízo das opinións, non foi un motivo de sorpresa, xa que cando estamos dentro, ademais de seguir a situación, estamos a traballar polo noso pobo.

A min sorprendeume a xente. De quen? Por exemplo, cando estamos a montar as txosnas da Aste Nagusia hai mozas que se achegan para pedir traballo. Cando sabemos que todo o traballo (montar a estada, facer e pintar os paneis, encher as quendas de barra, etc.) facémolo gratis, quedan pampos. Ao parecer, resúltalles difícil facer un esforzo que non sexa por diñeiro (ou no ximnasio). Isto sorprendeume, porque temos un voluntariado e unha causa xusta que nos fai ser incomprensibles a un sector da sociedade actual.

Afortunadamente, non é un mal xeneralizado! No noso país e no estranxeiro hai demasiados exemplos excelentes. Estiven fose o pasado fin de semana, no Tatto Circus de Sevilla, lembrando as longas viaxes da dispersión. Dúas palabras de información para quen non coñeza este evento. Trátase dun festival que se celebra en toda Europa, organizado polo movemento anarquista contra o cárcere. Durante tres días ofrécense conferencias, representacións teatrais ou actuacións musicais, en todo caso, nun ambiente festivo: ridículo e loitador. A festa consiste en sacar diñeiro para os presos e, para iso, traen tatuadores que traballan de forma gratuíta. Si, traballo gratis! Durante 72 horas traballarán debuxantes profesionais de coiro, cociñeiros, creadores, improvisadores, etc. Todo o diñeiro que se consiga é para seguir derrubando os muros do cárcere. Unha vez máis, desde que eu mesmo deixara atrás aqueles muros, asombrábame e conmovíame a inmensa e xenerosa entrega de calquera humilde militante. A guinda do fin de semana, recibir a chamada dos internos! Hurra! Sabede que seguimos loitando por traervos a casa!

Ao fío da miña saída, para terminar, unha situación que me encanta. A miúdo pasoume cruzarme con vellos coñecidos e ouvir frases como “non che vas a acordar de min...”. Resúltame ridículo responder que estiven no cárcere, pero que non teño alzheimer! Claro que me acordo de vellos coñecidos e, devandito sexa de paso, tampouco teñen alzheimer político. Os motivos e os camiños que nos uniron á loita non os esquecemos. Rompemos os cárceres!