O día do pastor de Huarte explicaron que Euskal Herria obtivo o recoñecemento para participar en concursos internacionais de curta de ovella. A oficialidade produciuse no Campionato do Mundo de Escocia de 2023, como consecuencia do dossier presentado polas mozas vascos e da excelente defensa realizada no mesmo. A noticia alegrounos moitísimo aos amigos dos mozos e aos que estamos con eles.

O único xogo no que a profesión está activa no deporte rural é o corte de ovellas, pero é un oficio descoñecido para a maioría da xente. Tradicionalmente facíase en auzolan, de abril a xuño, reunindo a grandes cuadrillas de pastores. Traballaban de tesoira, cortaban decenas de ovellas cada unha e, despois das faenas, comían xuntos. En Euskal Herria aínda hai pastores e granxas que o están facendo. Con todo, en moitos vales, debido á maior dimensión dos rabaños ou á urbanización, os caseríos dispersáronse e a comunidade pastoril debilitouse, polo que contratan ovellas mozatiles para realizar este traballo.

Traballan a máquina, sobre un taboleiro, movendo a tesoira eléctrica atada a un cardeal que baixa colgada do mastil, bailando coa ovella que están a cortar. O corte de ovellas non é unha actividade limpa, realízase entre palla e estiércol, nos cortellos e cabanas dos pastores, a graxa da la queda nas mans e o cabelo na roupa de traballo. Encorvados, suorentos, os cortadores en pouco tempo quitan unha carga de traballo tremenda, por iso son valorados os que o fan con orde.

O día preferido do ano era o de cortar ovellas no meu traballo de pastores. Os membros da casa quedaban tranquilos, contentos, unha vez que se lles cortaba o rabaño. Gustábanme o humor e a actitude dos esquiladores de ovellas, as súas vellas furgonetas, a súa cama interior, os cans debaixo das cadeiras, os utensilios, o cheiro a la e as contas doutros sitios que contaban.

Así, fíxenme amigo dunha gran ovella cortadora e empecei a ir con ela a cazar ovellas. Coñecín moitas casas, familias e paraxes, industriais e extensivos. Andamos por Bizkaia, Burgos, Pirineo, Asturias ou Urbasa, e atopei ovellas cortadoras vascas, que falaban en inglés, francesas, italianas e españolas. Gocei moitísimo con todos e estou moi agradecido de ser parte dese mundo.

Que a oficialidade sirva para visibilizar a profesión, para fortalecer as relacións entre os esquiladores de ovellas dos sete territorios, para abrir o camiño aos mozos, para mellorar as condicións laborais e para mostrarnos unidos no mundo como somos nós. Felicidades e para o campionato do mundo de 2026, adiante, os recortadores vascos.