Cando falamos de compositores franceses, pensamos en Claude Debussy e en Ravel. Hai quen se divirte, defendendo un ou outro como o mellor compositor francés de todos os tempos. En verdade, dous xenios foron absolutos, como consecuencia das circunstancias do seu tempo. Foron un elo moi importante na historia da música francesa e na historia da música europea en xeral.

Pero antes deste elo había outro: A de César Franck e Gabriel Fauré. Dous precursores brillantes que non gozan da fama dos seus descendentes.

Estudarei a figura de Gabriel Fauré. En primeiro lugar, porque o 4 de novembro cumpriuse o centenario da súa morte. Non faltaron os concertos en honra a este gran compositor. Sobre todo interpretando o seu marabilloso Réquiem. Pero hai outra razón para lembrala. Foi un dos profesores que máis influíu no noso Maurice Ravel. Como dixen, Ravel é un dos grandes músicos franceses e, sen dúbida, é o compositor vasco máis importante de todos os tempos. É xusto lembrar a aquel que forxou o gran talento do músico de Ziburu.

E, por suposto, hai unha terceira razón para falar del. O seu marabilloso patrimonio musical. Non é tan soado como os seus descendentes, si, pero a música que compuxo para piano é o máis fermoso e suxestivo que se pode escoitar. A mestría das súas harmonías, o especial "Son Fauré", cheo dunha néboa especial, o halo que só pode conseguir quen manexa o mundo da harmonía con arte, converten a súa música de piano nunha xoia irrepetible.

En xeral, foi un compositor que escapaba á grandeza e aos grandes formatos. Dise que foi un dos músicos do seu tempo o que mellor logrou facer música independente da influencia wagneriana. As cousas non foron fáciles para el, xa que os academicistas considerábanlle un perigoso revolucionario. Foi director do conservatorio e manexouno con pulso firme até a súa morte. De feito, conseguira acabar con algúns dos nepotismos e inxustizas que se producían no ámbito académico, o que lle provocou enfrontamentos.

Pero, sen dúbida, o máis importante de Gabriel Fauré é o seu legado como gran mestre e autor. O sentido da cor nas súas obras é maxistral. Doutra banda, é moi difícil de interpretar para músicos non profesionais, a pesar de que evita sistematicamente o virtuosismo. Do seu legado, a obra máis interpretada no repertorio é Requiem, que no seu día foi un punto de inflexión na tradición das "misas mortas". Con todo, como dixen antes, a cor da música de piano e o ambiente especial son únicos na historia da música. Nocturnoa e Barcarola son a quintaesencia da dozura. Ultimamente interprétanse máis a miúdo, pero non se programan tan a miúdo como nos gustaría. Si tedes a oportunidade, por favor, escoitade estas pezas.