No último ano sucedeume ver a persoas relacionadas co ámbito non profesional en grupos dixitais que utilizaron a intelixencia artificial para dar argumentos aos demais. O compartido como propio. A propia, pero non a vinculada ao sentido da propiedade, senón a procesada desde o propio corpo. Que pode levar a unha persoa, con todo o capital informativo que ten a intelixencia artificial, a arroxalo sobre persoas afíns?

No mundo das persoas as habilidades sociais son moi importantes, as formas de entendelas son moi variadas. Pero en xeral, todas as persoas sentimos ben cando somos aceptadas no grupo, cando a nosa visión do mundo é compartida, cando sentimos entendidas e participadas. As estratexias e os esforzos das persoas para chegar a este punto son moi diversos. Pero ver a intelixencia artificial como unha oportunidade para influír nun grupo de pares é algo que se pode analizar.

A intelixencia artificial está a entrar con forza no mundo empresarial, xa que axuda a todo: crear texto e argumentación para solicitar unha subvención, desenvolver o código para crear un programa informático, proporcionar a estrutura para planificar un festival... Quizá afeitos a estas prácticas, as persoas están a levar ao seu ámbito persoal o apreso alí. Que tipo de microhigación pode provocar a difusión desta dinámica na contorna próxima da vida? Si pedimos axuda a unha intelixencia artificial para falar cos demais, por que non falar directamente coas intelixencias artificiais? Buscaremos respostas en figuras como o médico artificial, o profesor artificial, os amigos artificiais...?

Creo que hoxe en día somos capaces de percibir o resultado (non tratado) dunha intelixencia artificial, que sospeitaremos como una cacofonía, como unha nota que non soa ben ao oído. Pero co tempo quizá sexa máis difícil. Oxalá este tipo de prácticas non se estendan e poidamos expresarnos con respecto desde os nosos erros, dificultades expresivas e descoñecemento, no camiño de seguir aprendendo a formar parte desta sociedade.