Corazonistas, Marianistas, Neno Jesús, CEU San Pablo-Virgen Nena, Carmelitas, Presentación de María, Beira Cruz, NClic, San Viator, Escolapias, Escolapios, Mercedarias, Nazareth, Inmaculada Concepción, Fogar San José, Egibide. Máis Olabide de Eusko Ikastolen Batza. Finalmente, a Armentia da Parte. Son as escolas privadas de Vitoria, todas elas concertadas (é dicir, financiadas con diñeiro público).

Lembrade o que di a Lei de Educación da CAPV: "Artigo 26.– Servizo Público de Educación Vasco. 3.– A prestación do servizo público de educación levará a cabo a través dos centros públicos e privados concertados". E tamén: "Artigo 23.– Centros privados concertados. 2.– Os centros concertados que imparten ensinos obrigatorios dentro do Servizo Público de Educación Vasco serán financiados integramente no que se refire a estes ensinos".

Enumerei os centros privados de Vitoria-Gasteiz, onde vivo e onde son profesor. É a segunda cidade de Euskal Herria en poboación, e o eúscaro deu un paso de xigante en coñecemento, aínda que se atopa nunha contorna non euskaldun. Vitoria-Gasteiz conta cunha rede educativa privada xigante: Segundo os últimos datos de Eustat, aínda que en Primaria a rede pública é maioritaria, aos 12 anos o 55% dos mozos de Vitoria-Gasteiz vai á rede privada a realizar a ESO, onde só un de cada cinco estudará en modelo D. Entre os que acoden ao público, catro de cada cinco farano no modelo D da ESO.

Por tanto, de onde se pode manter o discurso e a práctica a favor dos centros concertados? Pola esquerda, como? Da euskaldunización, como? Como se pode xustificar un centro de "iniciativa popular" (ou son dúas)? para apoiar o financiamento dunha ducia e media de centros escolares, entre eles varios euskarafobos e totalmente clasistas, tamén "financialos integramente"?

É innegable e de agradecer a achega das ikastolas na época escura do século XX. É de agradecer, porque naquela época na que a educación pública non daba opción, déronnos a oportunidade de aprender eúscaro. Grazas, por tanto, a todas aquelas ikastolas, tanto ás que se publificaron a finais de século como ás que seguiron sendo concertadas.

No século XXI, con todo, o financiamento da rede concertada ao cento por cento (máis cotas) e a promoción acrítica no discurso e na práctica, debilitan a cohesión social, a laicidad e a revitalización do eúscaro.