KATARSI
NON: Asociación Iparragirre Rock (Gernika).
CANDO: 5 de outubro.
ONDE: Regular.

----------------------------------------

Esta non é unha crónica do concerto en directo. En todo caso, debaixo do tablado é un caótico relato das ocorrencias que se dan na confluencia da dor individual e do pracer colectivo. Un desordenado intercambio entre esa voz individual pero colectiva que é catarse e a teoría. A falta da propia, un intento de contar unha catarse propia a través das palabras dos demais.

Feridas. Cruel. A golpe de maza.

María Zapata, baseada nas obras de Judith Butler e Ariana Cavero, fai unha distinción entre fraxilidade e vulnerabilidade, e propón relacionar a vulnerabilidade coa fraxilidade. O antropólogo di que a vulnerabilidade é a exposición radical ao mundo para recibir golpes, pero tamén caricias. Ser vulnerable é, por tanto, levantar as patas da cruel realidade. E en consecuencia, ás veces, encállase no lodo máis profundo dun mesmo, non podendo nadar.

Non estás, amigo meu.

O máis duro, quizá, é non ver asas onde volver levantarse despois de tocar o fondo. Alguén que che acariñe ou, polo menos, que sente ao teu lado mentres che lames as feridas.

Final.

Pero o final non vén cando sentes que tocaches o solo. O final vén cando se rende a terra. Esta rendición é tomar conciencia da vulnerabilidade e aceptala. E a isto segue unha especie de acougo, a paciencia da rendición. E este repouso é o que abre unha brecha no solo sobre o que estás lanzado. E esa greta déixache ver que hai tiradores que até entón non podías ver.

Fillos da alienación. Camarada.

As palabras son asas, túas ou doutros, melodías e ollos doutros que se renderon a terra. Os que che sosteñen. Ariana S. Cota argumenta que a capacidade colectiva de acción só pode desenvolverse aceptando unha situación vulnerable, a través de estar xuntos e facer cousas xuntos. Facer Synt-punk triste, cru e bailable, por exemplo, ouvir ou bailar.

Vive despois da morte.

O que vén despois de tocar fondo e levantado non é a felicidade. É a vida, cos seus novos golpes e caricias. Pero Zapata di que a maior fortaleza é a conciencia da vulnerabilidade. Vulnerabilidade compartida, fortaleza. Talvez por iso vese a fortaleza no tablado. Unha fortaleza tras a suma de catarses individuais, sintética, fráxil e chea de complicidades musicais. Dun cuarteto a catro persoas a intervalos e de volta ao cuarteto. E os oíntes por iso fixemos todas as cancións dun único LP do noso grupo de expresión de dor. E por iso, en cada refrán, bailamos a crueldade e, como dixo Asun Pié Balaguer, eloxiamos a revolta da vulnerabilidade.