Ten seis de setembro, media noite. O escuadrón de cazas F-15 e F-16 avanza a toda velocidade polo deserto do leste de Siria en busca do obxectivo. En canto divisaron un edificio que só dá un gran cortello de cabras visto desde o ceo, desprendéronse cun xiz uns mísiles de terra de aire de 227 quilogramos de carga: tres, dous, un... O golpe foi moi forte e o obxectivo quedou esnaquizado. Cantos mortos hai? Non importa, no posto de mando celebraron con aplausos. Todos os días non bombardeas un reactor nuclear.

O ataque en 2007 na rexión siria de Dayr az-Zawr, non foi reivindicado por ninguén e os medios de comunicación recibiron información de forma aleatoria. O primeiro en contar foi The Sunday Times. De acordo con isto, as unidades do Exército israelí xa se infiltraron previamente na desértica instalación e, despois de analizar mostras de area e auga, viron que procedían de Corea do Norte. Tiñan unha proba definitiva para a operación de obtención da autorización de EE.

Segundo o diario británico, tratábase dun agocho de material nuclear que fora trasladado desde Corea do Norte. Máis tarde, outros medios confirmaron que o réxime de Bachar Ao-Assad estaba a construír un reactor no centro da capital cubana. Ao ano seguinte, o investigador hebreo Ronen Bergman, que ten acceso directo aos servizos de intelixencia israelís, recolleu no libro The Secret War with Irán (Guerra secreta con Irán) que Tel Aviv obtivo información sobre o reactor por parte do militar iraniano Ali-reza Asgari. Asgari desapareceu en 2006 e segundo algunhas fontes foi secuestrado e despedido por Mossad e a cia. En 2010 apareceu nun calabozo de Israel o corpo sen vida da nova, que oficialmente se suicidou "".

Pero até hai pouco non se podía especular sobre o ataque de Dayr az-Zawr, debido á intensa censura mediática que o Goberno israelí había imposto durante anos. Finalmente, once anos despois, en 2018, admitiu nun comunicado que destruíra o suposto reactor nuclear “porque supuña unha grave ameaza para Israel”.

Este tipo de agresión preventiva xa tiña un precedente. En 1981, Zaramak no País Vasco son Biiildur! Mentres cantaba, Israel fixo estalar por sorpresa en Iraq, a 18 quilómetros de Bagdad, un reactor de 40 megawatts chamado Osirs. Nesta ocasión tamén foron os cazas os que executaron o plan, que tamén utilizaron depósitos de combustible adicionais para cruzar voando os vastos desertos da península Arábiga. A escusa foi que Saddam Hussein estaba a piques de conseguir a arma atómica.

Segundo o entón primeiro ministro israelí, Menajem Beguín, en Iraq logrouse atrasar a nuclearización durante dez anos. Foi en realidade o contrario. “O que conseguiron foi crear un maior risco”, sinalou un científico iraquí que traballou para Hussein á cadea de televisión CNN en 2003: “Tras o bombardeo, 7.000 científicos puxémonos a iso, dentro dun programa secreto cun investimento de 10.000 millóns de dólares”.

Están a pensar en facelo?

No contexto das masacres en Gaza e o Líbano, Irán lanzou a principios de outubro decenas de mísiles contra Israel e agora espera a súa resposta. É inevitable pensar que van dar a corda cara atrás á roda e que tarde ou cedo farán o mesmo. O programa nuclear iraniano sempre estivo no punto de mira de Tel Aviv, que estivo a piques de atacar na crise diplomática de 2011, e para moitos políticos de dereitas israelís non pode perder a "oportunidade histórica": "Se non é agora, cando?", dixo fóra de si o ex primeiro ministro ultra, Naftali Bennet, coma se quixese frear as manecillas do tempo.

Pero son comparables os Iraq dos anos 1980, a Siria de hai vinte anos, ou o Irán actual? “A situación é moi diferente”, explica o experto en armas nucleares James Acton á revista de científicos atómicos Bulletin of the Atomic Scientists. O lector lembrará, como se mencionou con frecuencia na sección Net Gertu, que este grupo de científicos mide as horas nas que o mundo chega ao desastre a través do Doomsday Clock ou o famoso “Reloxo da Apocalipse”. Tic tac, tic tac. Agora só quédannos 90 segundos para terminar cos seres humanos.

Acton, Carnegie é membro do think tank do Fondo Internacional pola Paz, e foi entrevistado para a revista. Na súa opinión, os israelís destruíron tanto en Iraq como en Siria uns reactores únicos, pero iso non ten nada que ver co programa nuclear iraniano.

As plantas nucleares iranianas de Fordow e Natanz, que de momento enriquecen o uranio ao 60%, atópanse fortificadas baixo os montes, polo menos a tres plantas, e Israel necesita a axuda de Estados Unidos para destruílas, bombas especiais de 12 toneladas contra bunkers. Ademais, Acton apuntou que podería haber máis plantas ocultas enterradas a maior profundidade.

E hai outro inconveniente: “Irán baséase hoxe en día en pequenas centrifugadoras que poden crearse e colocarse rapidamente en calquera lugar. Mesmo se Israel destruíse as plantas de Fordow e Natanz –e non creo que sexa capaz de facelo–, case seguro que Irán reconstruiría as súas infraestruturas de centrifugadoras. Probablemente xa ten centrifugadoras clandestinas. Non o sabemos. Pero é posible que se constrúan en diferentes lugares, en naves industriais normais, á vista de todos”.

Para o experto, é unha quimera que os israelís pensen que “sempre saberán onde está todo e que sempre poderán destruílo todo”.

-Pero están a pensar en algo así? ", preguntoulle o xornalista de Bulletin. Unha pinga de suor fría pode escorregar pola fronte ao mesmo tempo que se lle aclaraba a resposta: “[Benjamin] Netanyahu manifestou publicamente esta posibilidade. Sorprenderíame que non o fixesen agora mesmo. Seguirían adiante e faríano? Os israelís saben que despois Irán atacaralles de forma máis ampla do que viron até agora, e que necesitarán a axuda de Estados Unidos para defenderse. (…) Por tanto, creo que a probabilidade é inferior ao 50%, pero superior ao 10%. Iso tranquilízame”.

Aliviar? Xogan á ruleta dun de cada dez, convertendo o mundo nun macabro casino. Tic tac, tic tac.