Traballaremos nos nosos pobos
A crenza de que o traballo dá sentido ás nosas vidas está en crises, polo menos como o fixo a industrialización tardía. Poderiamos definir este carácter de traballo como unha ética protestante do traballo, da maneira en que a burguesía se desenvolveu con interese propio (útil para o capitalismo), asumida pola clase obreira, así como polos pensamentos do cooperativismo vasco. Á fin e ao cabo, é o traballo asalariado o que durante moito tempo converteunos en suxeitos da sociedade. Si, esa visión deixou a moita xente fóra das identidades hexemónicas.
O sentido do traballo está en crise, porque a precarización se reabriu, porque a propia definición de traballo liberouse do traballo asalariado e volveuse máis complexa, porque o traballo baseado na autoorganización colectiva vestiuse de lentes feministas, ecoloxistas e antirrazistas, porque a crise sistémica ha posto no centro necesidades como a seguridade e a recolocación, porque ha divinizado o lecer (consumo) que o neoliberalismo.
Necesitamos o traballo no seu sentido máis amplo, na comunidade, no colectivo, en igualdade, para que a vida sexa posible
Evitar que a nostalxia da identidade obreira entre no charco dos exercicios reaccionarios e identificar como problema o escapismo que a crise sistémica leva á xente a supostos traballos seguros, teremos que pensar que facer co sentido do traballo. Dado que os oprimidos e invisibles sempre estiveron fóra deste sentido, quizá sexa un primeiro paso escoitalos e darlles sitio como suxeitos. Outro camiño pode ser o de traer ás variables do sentido o traballo auto-organizado e colectivizado que sempre existiu.
Necesitamos, por tanto, unha nova definición e unha nova ética do traballo; unha cuestión complexa. Empecemos polas nosas vidas e territorios. Fagamos a nosa intención de traballar e vivir nos nosos pobos (ben), a nosa liña política e material central. Temos que facer fronte á crise ecosocial que nos asusta e á apocalipse que Joseba Gabilondo definiu ben, dando prestixio social e material aos traballos necesarios para a vida. Por exemplo, o coidado e a produción de alimentos. A educación en relación coa identificación das necesidades materiais e sociais para vivir nos nosos pobos, creando proxectos colectivos de traballo.Para iso deberemos pór na rede e nesta dirección as capacidades, os recursos comúns e os coñecementos que existen nos nosos pobos.
Necesitamos o traballo no seu sentido máis amplo, na comunidade, no colectivo, en igualdade, para que a vida sexa posible. Por iso, adiántovos, no futuro traballaremos nos nosos pobos e barrios.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]