Os domingos de setembro é costume subir a Ernio, bailar en Zelatun e comer chourizo morro, ou algo así. O peor tempo non fai falta xente. Este ano, cando os meus amigos se marchaban máis temperán e eu atrasábame, subía só, atopándome coas cuadrillas que baixaban. A maioría novas e euskaldunes. Entre eles ouvíase con máis frecuencia a palabra: enplan.

Ao pasar saudábaos: Bos días, Ariyo… Pero á cabeza juguetona ordene o circo e a algúns Bos días Deus. O seu asombro: de onde saíu este exemplar medieval? Rindo dentro de min, como os vascos pasamos de ser grandes devotos a unha comunidade ateo-agnópatico-non crente-escéptica en tan pouco tempo. De Zeruko Argia a ARGIA soa. Está ben. A constante mención de Deus durante tantos anos provocou o empeño e as ganas de vomitar.

As persoas sabemos podrecer as mellores intencións. Cantos infernos en nome de Deus, cantas ditaduras na democracia, cantas mortes na xustiza, cantas guerras na paz, canto odio na do amor…

En nome dos grandes propósitos, os da miña idade puxemos moitas esperanzas, para que as xeracións futuras se euskaldunicen e crezan ben, no sistema educativo. O repudio. Pasados os anos, estamos preocupados polos comportamentos dos mozos: falan en castelán e os seus costumes son preocupantes, case tan erróneas como as dos maiores. Con todo, entre os mozos hai miles de persoas que axudan aos máis débiles do mundo: médicos, enxeñeiros, cociñeiros, mariñeiros… E escriben as súas teses en eúscaro. Sen dúbida, os mozos de agora non son peores que os da nosa época, quizá un pouco mellores.

En Murchante homenaxearon aos pais dun dos nenos que lle puxeron o nome do patrón do pobo, Roke. O importante é o nome, xa que a de cada neno repítese duascentas veces no parque, preferiblemente en voz alta, para que a xente o escoite ben, cunha faceta patentada por Disney. A min na rúa, con voz rouca, case sempre me chamaban neno maligno.

Os nenos non son parvos, só son nenos. É a nosa indiferenza e estupidez o que carrexa as súas deficiencias. Un bo modelo que é o principal complemento á educación real, non llos ofrecemos.

Hai que empezar a rectificar. Que sistema educativo utilizar? Rigoroso… e suave. Como chamala? Si, é importante, falando dunha gastroteca ao bar, xa que se cobra máis o vaso medio ou, como a de Roque, a opción de homenaxe. Vénme … Educación obrigatoria! Pero se está colleito! Mellor ao marqués Frei Bartolomeu de Santa Teresa gustáballe das palabras: Educación en Popuerza. É de Popuerza subir a Ernio.

[Popuerza é de expresión castelá atraída pola forza].