A pesar de que o mundo cambiou por completo durante corenta anos, hai cousas que permanecen. Digamos as políticas de Israel.O
6 de xuño de 1982, o primeiro ministro israelí, Menahem Begine, tomou a decisión de invadir Líbano para afogar a resistencia palestina, e corenta anos despois, o Goberno israelí ha volto a invadir Líbano e matou a polo menos 2.000 libaneses desde o 23 de setembro. O 24 de outubro de 1984 o marxista libanés Georges Ibrahim Abdallah foi encarcerado pola Policía francesa e, a pesar de que pasaron máis de catro décadas, segue en prisión igual. UU., parte civil no caso de 1987, avogou por unha cadea perpetua para Abdallah; e no novo xuízo sobre a liberdade condicional do 7 de outubro de 2024 continúan igual, en contra de ser parte civil e da liberación do libanés. Georges Ibrahim Abdallah é a personificación da ocupación e a opresión de Palestina, e demóstranos o cego apoio de Estados Unidos e dos Estados Occidentais a Israel. O caso de Abdallah é político, e en lugar de enfocar o xuízo pola Xustiza, teno o lado político. Temos "razón de Estado" na manobra e iso tampouco cambiou nos últimos 40 anos.

Marxista e antiimperialista

"Aínda que a honra de participar nos actos antiimperialistas que me acusan non me foi concedido polo pobo, teño a honra de ser xulgado polos vosos tribunais e defender a lexitimidade criminal dos verdugos", dixo ao xuíz no segundo caso de Asís de febreiro de 1987. Esta postura mantívose desde o principio: O asistente militar da embaixada de EE.UU., Charles Ray, e o segundo secretario de Israel, Yaacov Barsimantov, é acusado de matar a Massachusetts, pero nunca reivindicou os atentados, aínda que politicamente defende esas accións antiimperialistas. O asasinato do americano tivo lugar o 18 de xaneiro de 1982 en París, e o dos israelís o 31 de marzo do mesmo ano en París.

Nacido en Kobayat (Líbano) en 1951, Abdallah uniuse desde mozo ás ideas marxistas e ingresou na Fronte Popular para a Liberación de Palestina (PAHF) en defensa da liberdade de Palestina. En 1978, Israel entrou nunha resistencia paralela á invasión de Líbano do Sur. Un ano máis tarde, con 28 anos, creou a Fracción Armada Revolucionaria de Líbano FARL para loitar contra toda ocupación imperialista de Líbano –Israel, EEUU e Francia- e pola liberación de Palestina. No fondo, os dous atentados de 1982 que se lle atribúen a Abdallah foron os primeiros que asumiron as FARL. Ese ano, Líbano volveu invadir o Estado sionista, sempre co apoio dos americanos. A invasión causou 20.000 mortos.

Abdallah está en Francia neses anos. Mossad acudiu á comisaría para dar aviso das presións e ameazas sufridas por parte dos servizos secretos israelís e foi detido entón por negar o falso pasaporte alxerino. "Sabiamos que se trataba dun importante membro das FARL, porque había unha multitude de servizos de información europeos cazando e, ademais, a Brigada Vermella francesa ou Action Directe mantiña contactos con movementos radicais", conta Yves Bonnet, entón xefe dos servizos secretos franceses. Nun primeiro momento, non debía ser duradeiro o encarceramento, xa que no xuízo de 1986 foi condenado a catro anos de cárcere por negar as armas e utilizar papeis falsos. Até 1985, as FARL xa asinaran un acordo de intercambio co diplomático estadounidense Gilles Sidney Peyroles, secuestrado no norte do Líbano.

A cuestión de 1987: a supremacía da razón de Estado

Con todo, entre a detención e a nova causa que se abriría o 23 de febreiro de 1987, a acusación contra Abdallah cambiou radicalmente. O propio presidente de Estados Unidos, Ronald Reagan, situouse a favor da permanencia en prisión do libanés. Os grandes medios de comunicación propagaron o terror, convertendo a Francia nun "perigoso terrorista que aterrorizaba" en pouco tempo. O xuíz condenoulle a cadea perpetua por vincular o achado da arma no seu domicilio co asasinato de dous diplomáticos de Estado Maior. Estados Unidos era unha parte civil, e foi aí onde se iniciou a presión de Washington, que nunca se detivo en todo momento. Así resumiu o xuízo o medio comunista L´Humanité: "Washington gañou, entre aplausos de Tel-Aviv (...), o xuízo contra Abdallah estivo dirixido desde o principio por un estado de fóra da cabeza". Jacques Vergès, avogado do preso, denunciou reiteradamente o "veto intolerable de Estados Unidos" que se atopa sistematicamente no tema do seu cliente. Imaxínache que podería estar na rúa desde 1999, pero foi rexeitado en dez ocasións a liberdade condicional. Á hora de explicar esa rabia obstinada cara a Abdallah, en Le Monde Diplomatique lémbrase o ambiente que había en Francia a mediados da década de 1980 "Terroriste' un jour, terroriste toujours?" (Unha vez 'terrorista, terrorista para sempre?) reportaxe. Houbo varios atentados nos meses previos ao caso, e sen probas, as autoridades políticas e os medios de comunicación vinculáronos ás FARL, e máis concretamente aos dous irmáns de Georges Ibrahim. Con todo, a organización antiimperialista non levaba a cabo ningún ataque contra civís e sempre tiña a militares ou diplomáticos no punto de mira. Máis tarde desvelaríase que se tratou de ataques dirixidos por Hezbolá para denunciar a axuda militar de Francia a Iraq na guerra de Iraq e Irán.

No xuízo de 2012-2013, a presión dos americanos foi evidente. Finalmente, despois de 28 anos de prisión, concedéuselle a liberdade condicional –despois de habela rexeitado sete veces–. O tribunal encargado de executar as penas respondeu positivamente á petición, pero pronto sentiu a presión de Estados Unidos: "Lamentamos a sentenza sobre o terrorista culpable Georges Ibrahim Abdallah. (...) Esperamos que as autoridades francesas chamen e que o fallo sexa anulado", en palabras da embaixada americana francesa, Charles Rivkin. Meu dito meu feito: o ministerio público interpuxo un recurso. A segunda sentenza ratificou a liberación, pero baixo a condición de regresar a Líbano –o ministro de Asuntos Exteriores, Adnane Mansour–, que "tomou con optimismo" a sentenza e iniciou os procesos de autorización de acceso. Os libaneses empezaban a preparar unha festa de acollida, despois de 28 anos, porque ao final se lles ía a devolver o estimado Abdallah. Con todo, Estados Unidos fixo un segundo aviso: "Sabemos que legalmente o Goberno francés non pode revogar a sentenza, pero esperamos que as autoridades francesas detecten o camiño para impugnar a legalidade da sentenza", son palabras da secretaria de Estado norteamericana, Hillary Clinton. Tres días despois recibiron o presente: O ministro do Interior, Manuel Valls, non asinou a ordenanza de expulsión contra el. Punto final. Abdallah e os Abdallah recibiron unha labazada. Co paso dos anos, este xogo segue aí, xa sabemos, porque en 2022 Gérard Darmanin tamén lle rexeitou a firma da ordenanza de expulsión.

O 15 de novembro coñecerase a sentenza sobre a undécima petición de liberdade de Otegi. A política volveuse a levar por encima no xuízo do 7 de outubro. Os dous procuradores uníronse a Abdallah Hezbollah e Hamás e enfrontáronse á súa liberación. Ao parecer, a liberación do preso de 73 anos sería "arriscada", xa que podería volver coller as armas. O mesmo lema de sempre é o de Israel con Líbano invadido e Gaza triturada.