Para as potencias, a táctica da salami é atractiva. Consiste en cortar filetes de forma progresiva. Coa ampliación da OTAN, as violacións da lexislación internacional, os cambios de réxime e a proliferación internacional das súas bases militares, Estados Unidos reduciu a seguridade e o impacto internacional dos rusos e acendeu a indignación de Moscova. Pero considerando aisladamente todas as accións, non parecían tan escandalosas, polo menos para xustificar unha violenta resposta. Con todo, pasado o tempo, Estados Unidos estaba a conseguir un obxectivo expansionista; o Kremlin, ao mirar atrás e ver que a salamia terminaba, invadiu de forma desesperada Ucraína, coa intención de esconder un pouco.

Desde entón, a guerra entre Ucraína e Rusia é basicamente unha guerra proxy: A OTAN loita contra Rusia co Exército e o Estado de Ucraína. Isto non quere dicir que Kiev teña á súa disposición todos os medios militares que ten Occidente. Tamén niso Washington utilizou a táctica da salami. Sábese que desde 2014 a OTAN está metida de cheo en Ucraína para adestrar ao exército e preparalo para a guerra, con bases para, entre outras cousas, facer labores de espionaxe.

Pero unha vez que Rusia comezou a invadir Ucraína, os líderes occidentais declararon que seguiron prestando axuda política, económica e militar para a defensa de Ucraína, pero non para atacar a Rusia. Se os tanques, os avións e os mísiles occidentais utilizábanse contra os rusos, Moscova podería interpretalo como unha declaración de guerra. Por iso, en lugar de dar armas de ataque, mercenarios e equipamento militar ao mesmo tempo, foise dando aos poucos a Ucraína.

Washington soubo explotar ben a táctica da salami. Se miramos cara atrás, non hai dúbida de que de facto Occidente está en guerra con Rusia. A OTAN e Kiev forzaron moitas das liñas vermellas que puxo o Kremlin nas súas filas e Moscova non fixo nada respecto diso. Nesa lóxica tamén hai que ler a invasión de Rusia que o Exército de Ucraína levou a cabo este verán.

Pero Ucraína está a perder a guerra. Rusia reformulou o conflito como unha guerra de atribución no outono de 2022 e desde entón, a pesar dos problemas, a súa folla de ruta avanza con resultados cada vez mellores. Non hai moitas alternativas. A negociación de paz sería unha forma. O problema é que a OTAN e o Goberno ucraíno teñen difícil explicar á poboación ucraína que vai ter moito menos territorio do que prevían os acordos de paz de 2022 a cambio de moitas mortes e destrucións. Con todo, para os ucraínos é menos malo que seguir na guerra.

O problema é a OTAN, porque a súa imaxe e o seu prestixio quedarían moi erosionados. Por tanto, a Washington só quédanlle dúas opcións. A primeira, outra nación (Xeorxia, se hai cambio de goberno nas eleccións de outubro?) A apertura dun segundo fronte a Rusia ou, o segundo, a fragmentación da salamia lanzando mísiles no territorio da federación rusa entre Ucraína e a OTAN, o cal probablemente non cambiaría o rumbo da guerra.

Respondería o Kremlin ou se centraría na vitoria da guerra de Ucraína mantendo a cabeza fría? Se Rusia dese unha resposta contundente a un país de Occidente ou usase unha arma nuclear táctica, o suceso podería favorecer a confrontación directa entre a OTAN ou algún dos seus socios da alianza e Rusia. Deste xeito, a Rusia abriríaselle unha segunda fronte fose de Ucraína e outros exércitos poderían empezar a pelexar á beira do ucraíno. Todos os escenarios posibles son terribles e quizais distantes, pero os perigos da táctica da salamia sempre están aí.