Teño bastantes crises existenciais á miña ao redor. Para pasar a adolescencia/mocidade pola hipocrisía, para representar o que querían ser persoas boas (sendo xusto, é parvo que di si ao que non é), era vivir unha vida real, é máis, facer a revolución, e agora, despois de corenta anos, non son iso (era unha mentira), non son o que realmente querían: ser sempre tan millonarios como para poder perdoar a vida aos demais (familiares, caseiros, bibliotecas)......... De feito, dinos o filósofo (Lido en eúscaro en Berria): «O primeiro é non mentir consigo mesmo, diría eu, en todos os ámbitos da vida».

A min tamén me invade a crise existencial cando vexo a varias persoas padecendo crises existenciais, “como son capaces de ter unha memoria tan curta? Como podían evitar as contradicións sen crear crises, saltarse as tristezas, psicopatizar... e saír gratis?”. De feito, saíulles un pouco de éxito: teñen boa aparencia, usan roupa nova, poden decorar a personalidade con caprichos enxeñosos (“non podo soportar copas tan grosas”, “eu sempre panos de tea”, “así se pode estragar o peixe”). Ocorre que non poden mirar cara atrás sen perder o coñecemento de golpe. Ocorre que esa mesquiña soidade deixa vítimas no camiño. A cuestión é que os demais, algúns, acordámonos. Sodes cretinos de entón. «O primeiro é non mentir consigo mesmo, diría eu, en todos os ámbitos da vida», di Draghi, para subliñar que a crise de Europa é existencial, e que o que necesita é basicamente... diñeiro público.

Hai uns anos existía o diñeiro público, que non gastaba diñeiro público. Ademais de todos os que afogamos nas arestas dos nosos dereitos, a min veume a troika ao ver ao home. A troika, Grecia, os suicidios... o banco central que dirixía era estrangulado entón (tamén Alemaña), porque estaba preocupado pola inflación. Outra cousa existencial, despois de vender unha estafa chamada constitución. En canto vexo algunhas caras sinto unha gran inconsistencia dentro: non sei si distínguese o meu (o que el dime: ti non es ninguén, eu son quen, e o meu fanatismo financeiro), ou o seu (como se pode vivir un sendo tan pouco humano), ou o noso (como aínda utilizamos Europa, utilizámolo competitivo, utilizámolo “preparado para o futuro” desde os criminais presentes). Europa morrera hai moito tempo. Porque merece a pena (non existir).