Carta aberta á Conselleira de Educación (e II)
Estimada señora:
Que tal vai o verán? Espero. Nesta ocasión, vou ir ao gran, co seu permiso.
Como xa sabes, entrando na lóxica competitiva propia dos mercados ultra-liberais, os centros educativos deben pór en marcha todo tipo de "proxectos". Debes saber que moitos deles non axudan a conseguir os obxectivos reivindicados (convivencia, igualdade…), converténdose nun verniz cosmético. Estes obxectivos serían moito máis fáciles de conseguir si as nosas condicións de traballo mellorasen realmente.
Moitas situacións malas han empeorado nos últimos anos, por exemplo:
- En calquera momento do curso chégannos alumnos e alumnas que non falan unha (ou ningunha) das dúas linguas oficiais da Comunidade e temos que entrar na aula con moi poucas axudas (en número de horas e en persoal). Vulnérase o dereito á educación destes alumnos, non por culpa do centro (que fai todo o que pode), senón porque o Departamento de Educación non pon os recursos necesarios.
- Número de alumnos con necesidades especiais. Estes alumnos e alumnas necesitan adaptacións que adapten os materiais, contidos, procedementos, etc. ás necesidades específicas de cada alumno e alumna. Este tipo de adaptación esixe en moitas ocasións ao profesor unha formación que non ten e unha lectura atenta dunha gran cantidade de materiais, onde se dan instrucións e consellos xerais sobre como actuar, reunións ad hoc coa familia e o orientador do centro, visitas psicolóxicas, contacto, etc.
Vulnérase o dereito á educación do alumnado recentemente chegado, non por culpa do centro, senón porque o Departamento de Educación non pon os recursos necesarios
- Alumnado que precise de protocolos concretos (por exemplo, risco de suicidio ou acoso). A implantación destes protocolos pode ser incompatible con outras tarefas inevitables por un incremento significativo do seu número.
- Intolerancias e alerxias alimentarias do alumnado. Ante un problema, o profesor ou a profesora debe pór en marcha actuacións concretas e inmediatas na aula ou no coidado. Pero é posible que estea a atender aos alumnos que deben estar controlados en todo momento (os mencionados no punto anterior), como sucedeu en máis dunha ocasión.
- Disrupciones, conflitos de convivencia, faltas de respecto e agresións. O tema é moi grave, vai máis aló do noso traballo e debería ser unha reflexión profunda. Por suposto, é outra fonte de sobrecarga de traballo, frustración e tensión. Para solucionalo é necesario dotar aos centros de máis persoal especializado e, unha vez máis, alixeirar a carga docente.
Ademais, as actuais circunstancias sociais tenden a infantilizar e sobreproteger aos adolescentes e novos. A falta dun hábito de traballo frecuente (que ás veces pode dar lugar a unha patoloxía psicolóxica, pero que é consecuencia, entre outros factores, do decaimiento da autoridade paterna e docente) esixe que as relacións entre o profesorado e as familias sexan menos frecuentes. Necesitamos tempo e espazos de calidade para dar unha resposta axeitada e coordinado.
Todo iso fai que a síndrome do burntout sexa cada vez máis común entre nós. Os malos tratos da Administración educativa, que nin sequera nos atende o teléfono (fenómeno coñecido como "bunkerización"), pon un broche de ouro á nosa tarefa e engaden unha gran dor e sufrimento. Nestas condicións, o malestar físico, psíquico e emocional non son de estrañar e van levar, inevitablemente, unha deterioración da calidade do noso traballo.
Teño que acabar. A ver si este curso empezamos a solucionar os problemas baixo o símbolo de auzolana.
Esperando que sexa así, reciba un cordial saúdo.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non puiden pechar o caixón despois do último par de medias que me quedaban, as cales se devoraban mutuamente. Así estaba, mal pecho, xa durante dúas semanas, o pixama (na tirada dos pixamas, salvo tres regaladas, non hai pixama; a camiseta “para casa” está chea de... [+]
Un prestixioso arquitecto chega desde Londres a un pequeno pobo galego. Trátase de David Chipperfield, un edificio con oficinas en Berlín, Milán e Xangai, e que conta cun amplo equipo de edificios. Unha arquitectura elegante, requintada, feita por un Sir. A historia comeza na... [+]
Estás no bar, na barra, pedindo. No mostrador outras persoas tamén. En breve tocarache a quenda, pero o criado non che preguntou que é o que queres, saltouche e atendeu ao home que veu detrás de ti. Quedóuseche a cara estúpida e queres atraer a atención do camareiro, que... [+]
Gustaríame escribir a esta cousa que levo dentro. Cúmprense case cinco anos da pandemia, e os que eramos mozos naquela época, aínda que seguimos sendo mozas, comezamos a orbitar noutros espazos. A vivenda, o proxecto de vida, a maternidade, o traballo, a saúde... as ordes... [+]
Lembran? O 90% do Parlamento aprobou o Acordo Educativo hai dous séculos –perdoa, dous anos–. A reacción dos congresistas da esquerda moveuse entre euforia e satisfacción moderada. Segundo o documento aprobado, os centros privados seguirían recibindo diñeiro público,... [+]
Estar é facer. Así o di este ano a Feira de Durango, e é certo, polo menos no caso da propia feira e tendo en conta a Euskal Herria. A presente edición é xa a 59 edición da Azoka, e o feito de que cada ano se celebre demóstrao que a Feira de Durango é unha forma de facer... [+]
En Bilbao traballei durante cinco anos con colectivos en risco de exclusión, ao redor da fenda dixital, sobre todo coas mulleres. No camiño, atopeime con violencias machistas e outros moitos problemas. De forma moi orgánica, comecei a relacionarme e a entender o traballo dos... [+]
O Consello de Euskalgintza está a alertar da emerxencia lingüística que estamos a vivir nas últimas semanas. Pasaron bastantes anos desde que se empezou a describir a situación do proceso de revitalización do eúscaro no cruzamento, na rotonda, no inpasse e con palabras... [+]
A evolución que tomou Internet nos últimos 15 anos, unido ao seu modelo tecnolóxico e de negocio, fainos pensar que é unha ferramenta para incrementar os peores aspectos da humanidade. En todo o mundo creáronse axentes que non están satisfeitos con esta idea. Traballan... [+]
Os últimos anos saio pouco. Díxeno moitas veces, seino, pero polo si ou polo non. Hoxe asistín a unha sesión de bertsos. “Deséxolle moito”. Si, por iso avisei que saio pouco, supoño que vostedes asisten a moitos actos culturais, e que teñen máis que comparar. Pero... [+]
En 2006, Baltasar Garzón, entón xuíz estrela, sufriu unha especie de revelación e redactou unha práctica que garantía os dereitos dos detidos por terrorismo. O mesmo xuíz viu pasar pola súa sala a centenares de detidos incomunicados, moitos deles con evidentes signos de... [+]
Son un dos máis bonitos recordos que teño no corazón. Naquela época estaba a facer Filoloxía Vasca e fomos a unha sociedade de Arbizu a un concerto de Ruper Ordorika. Alí estaban Rikardo Arregi Diaz de Heredia e Juanjo Olasagarre. Non me atrevín a dicirlle a Arregi que... [+]
Recentemente, ante a pregunta sobre en que consistía a emerxencia climática, un científico deu a excelente resposta: “Mire, a emerxencia climática é esta, cada vez ves no teu móbil máis vídeos relacionados con fenómenos meteorolóxicos extremos, e cando te dás conta,... [+]
Dise que Simone de Beauvoir escribiu que o opresor non sería tan forte si non tivese cómplice nas liñas do oprimido. A min paréceme moi normal... Que queredes? Cando estás pisado, tamén é comprensible que queiras mellorar a túa condición, e para iso é moi útil ofrecer... [+]