Xa non sei si estamos golpeados polas ondas de calor, si é unha hipocrisía de sempre ou unha lóxica sistémica, pero a brecha entre o que sabemos, o que dicimos e o que facemos, máis aló da preocupación, sorpréndeme, sobre todo nun ambiente estival. Noticias, investigacións, interaccións en redes sociais… constitúen unha sucesión tola e aparentemente desconectada. Hoxe recibimos a noticia dun estudo no que se nos di que, a consecuencia da calor extrema, en Europa morreron 43.000 persoas o ano pasado, e mañá díllenos con alegría que o turismo bateu marcas. Onte publicábase o inventario de emisións de CO2 de Araba, Gipuzkoa e Bizkaia, tras verificar que as emisións aumentaron un 4,7%, e hoxe enchéronse as estradas (e as gasolineiras) de coches e enchéronse os ceos de avións. Algúns dos que durante todo o ano utilizaron o decrecimiento como berros de guerra colgaron hoxe nas redes sociais fotos cheas de turismo de recunchos remotos.

En calquera caso, para min, que pasou case desapercibido, o último balance enerxético do Ente Vasco da Enerxía foi, unha vez máis, a publicación que máis me preocupou. Os datos son tan escasos, que me resultou tan denunciable como comprensible a miña publicación na confusión do verán. Hai algúns datos que poden asustar, pero destacarei tres. Unha, que o 47% da enerxía utilizada provén da combustión do petróleo; dous, que o autoabastecimiento enerxético na CAPV é un 8,7% miserable, ou o que é o contrario, que o 91,3% da enerxía que consumimos provén do exterior; e tres, que só o 6,6% da electricidade que consumimos provén de fontes renovables locais. Isto é especialmente grave, xa que, ademais dunha forte dependencia da electricidade producida no exterior, a maior parte da electricidade que se xera provén da combustión do gas. E, por suposto, non podemos esquecer que cada megawatt procedente de quéimaa de gas ten moitas máis emisións de CO2 que as procedentes de fontes renovables, segundo o panel internacional de cambio climático. En concreto, 44 veces máis que a eólica. Iso tamén hai que telo en conta nos debates que estamos a dar, non?

Contradicindo as contradicións, o novo curso está a chegar e parafraseando o famoso microrrelato de Augusto Monterroso [cando se espertou, o dinosauro seguía aí], podemos dicir que neste momento no que se nos están acabando as vacacións os problemas seguen aí, cun verán menos para afrontar a crise ecolóxica. Por favor, sigamos debatendo sen deixar de lado o tamaño e a complexidade do problema.