Cepeda vive a dez minutos de Hondarribia (Gipuzkoa). A mar parece estar máis preto do que se cree, pero hai sete anos bañouse por primeira vez no mar, na mesma Hondarribia. Ao principio dáballe medo bañarse no mar, pero aos poucos foi aprendendo a nadar e tamén participou en campionatos: “Non aprendín antes polas dificultades que tivemos para meter aos minusválidos á auga e porque os familiares non saben nadar. Como non aprendín desde pequeno, dábame medo”.

Co paso do tempo o medo foi diminuíndo e hoxe en día a praia reportoulle numerosos beneficios: “Coñecín as capacidades físicas que podo desenvolver para ter máis autonomía, gozar e afrontar novos retos”. Ademais, o cheiro e os sons do mar danlle tranquilidade: “Quería ver que podía achegar a auga. Ao principio foi moi duro e non o gocei, pero pensei que tiña que volver tentalo para gozar”.

Utiliza o servizo de baño libre de obstáculos para bañarse na praia. Trátase dun programa dirixido aos que necesitan axuda para entrar á auga, que se ofrece en praias de Getaria (Gipuzkoa), Hondarribia e Donostia-San Sebastián, entre outras. No caso de Cepeda, coa axuda duns socorristas, métese á auga nunha cadeira que vai desde a area até a auga: “Se non sabes nadar, podes quedarche na cadeira na auga. A primeira vez, cando os socorristas me dixeron que non, tiña claro que non, pero logo descolgueime e xoguei cun flotador”.

Hai que avisar con antelación da hora e o día en que queres bañarche. Na maioría dos casos non hai obstáculos para o uso do servizo, pero nos días de calor é máis difícil, xa que hai menos socorristas dispoñibles: “Os socorristas abandonan o seu traballo habitual para dar servizo aos baños adaptados. En días calorosos o servizo está moi limitado”. Cepeda considera que deberían existir os socorristas encargados expresamente de prestar este servizo: “As institucións deberían investir diñeiro para que só haxa socorristas que se encarguen dos baños adaptados”.

Cre que tamén habería que investir en infraestruturas. De feito, a maioría das praias non son accesibles: “Necesitamos bos corredores e lugares onde poder estar tranquilos e deixar a cadeira. Os corredores de moitas praias quedan á beira da area”. Mencionou a praia de Getaria como un lugar agradable. Este ano acondicionouse un corredor e habilitouse un recuncho nas sombras para estar “tranquilos”. Di que este tipo de proxectos deben estenderse a todas as praias: “Se temos ferramentas, temos que utilizalas para que todos poidamos gozalas. Por que algúns poden gozar na praia e outro non? O mar está moi preto e moi lonxe para as persoas con discapacidade”.

Necesidade de traballar a mirada

Subliña que o tempo libre debe ser accesible para todos. “Para conseguir a igualdade, debemos ter as mesmas oportunidades”. Engadiu que cada un elixirá o que non quere facer ou o que non quere facer, pero animou á xente a probar: “Aínda que non me guste a auga ou ao principio déame medo, quero animar á xente a probar. Creo que pola nosa banda hai resistencia, porque non entramos como os demais”.

Por iso, é importante que a xente coñeza este tipo de servizos e traballe a mirada do conxunto da sociedade: “Cando entramos na auga, a xente míranos. Quizá eu non entrei como ti, pero ti tamén debes ver como entrei. Tamén temos que ver as diferenzas. Eu necesito unha cadeira, e que?”.

UNHA PARTE DO CORPO

-Brazos. Nos últimos anos utilicei moito máis. De pequeno pensei que estaban aí porque mos deron, pero logo deilles valor. Creo que non sabemos o que valen. Utilizamos os brazos para nadar, abrazar, comer...".