O cheiro pedía un xesto, pero como non o fixo (non podía esperarse outro cheiro), tampouco o facían os demais. “Non, non, non están todos. Non hai partes viventes, non deixei a ninguén vivo, por exemplo, sen beizos (vistes?). Parecíanme perfectos ata que se lles mostrase a súa risa.) Quero a todos os que sobreviviron e, sobre todo, non necesitan museos encerrados. A estes mateinos eu, é dicir, tiñan que ter algo para morrer. O seu rizado non tería moito que lembrar si conservei o pelo (doéronme as pernas, xa que me estaba esperando o pene para que me dese conta de que estaba dentro, por iso movíase, non porque estivese a buscar). Coas mans só as dun, os únicos que sabían rexistralo: "Acariñar" (axitar, pisar). Tiñan uns peitos moito máis grandes que os meus, e por tanto fixéronme dano; ou arrincaron o clítoris por uns segundos, ou empezaron con intensidades de porno… estiven a piques de salvarme un par polo modo en que me suxeitaban as nádegas enteiras, pero descarteinos, polo ben da vulva. Non tiñan enxeño, non tiñan vidas interesantes, non tiñan conexión con verdades esenciais… eu inventeilles todo. Así que o quitaron todo. Observo que se repite máis dunha parte do primeiro e o último. Pencos, mírame ben, tiven boa sorte. Quedaron fermosas nesas bases de madeira, bo, un pouco de verde, será polo formol. O primeiro era, talvez, demasiado groso, apoiado nunha esquina, como a parte inferior dunha botella de Kas de cristal: era un obstáculo maior na boca que nos outros buracos, e excedía a eficacia dos dedos nos quefaceres do inodoro. A última era perfecta, digna de levar dentro todo o día.XL simétricas baginodinámicas. Aquí están tamén os cabelos longos de ambos, o meu criptonita. E as pezas máis espectaculares do museo: os tórax. Mirade, colgueinos do teito, como baleas nos museos de ciencia. Aquí para admirala desde abaixo. Non che aflijas. Algúns non están aquí, os zombies burócratas do día a día, aos que hai que demostrar que se cumpren as penas. Sempre que leve chaquetas demasiado grandes de la e sempre que conte un cuchicheo, nunca volverei ser unha nena delgada, un gran ollo, etc., e sempre lle avergoñarei dos seus amigos e da súa familia. A non vida ten unha chea de regras e fala moi baixo. Pero facemos o papel de descoidado a ver si equivocámonos dunha vez. Esta lingua, así, non parece tan verde, nin tan espectacular como o tórax, pero non tivo igual. Non aceptaba ningunha negativa, calquera asento era bo, calquera momento vital, calquera… si aparecía esa lingua, o non era por favor unha. Si, vámonos. Non, non, non haberá próxima vez. Ninguén foi nunca o seguinte. De feito, nunca estiven aquí. Non hai nada vivo aquí. Para eles tamén era a primeira vez que eu era. O que roubaron non é reemplazable”. Pecheina dunha vez e deixeina, murmurando entre a chatarra. Pechei o nariz e decidín que necesitaba unhas comiñas.