Despedirse de algo ou de alguén adoita ser un acto relacionado co abandono, o final e, en definitiva, o proceso de duelo. Seguro que algunha vez, ou que escoitarías a alguén, diríaslles a típica e tópica frase de “non gústanme os saúdos”. E non quero enganarvos, nin sequera a min seducíronme os saúdos.

Creo que iso ocorreu, entre outras cousas, para facer fronte a situacións que poden entrañar tristeza pola incapacidade que historicamente tivemos como sociedade. Identificamos certos sentimentos, como a nostalxia, como algo negativo, e por iso tratamos de evitalos. Aínda que a miúdo resulta máis doloroso resistir a algo que aceptar que é mellor deixar marchar.

Cando de pequeno ía pasar as miñas vacacións ao pobo da familia da miña nai, ía maldicir as bágoas que ía a verter ao meu regreso. Sufría cando me namorei dunha persoa que estaba lonxe da miña cidade, pensando que seguramente os nosos camiños separaríanse outra vez. Cando o meu avó chegou aos 100 anos, en boa forma, sentía compaixón pola mala situación que provocaría a súa inevitable morte. Vivir con eses medos estaba normalizado.

As tres cousas sucederon e a aceptación non foi un proceso sen obstáculos. Pero de experiencias como esta aprendín algo: os saúdos poden ser posibilidades radicais de transformación. Sobre todo, cando tes o privilexio de elixir o momento para levalos a cabo e atopas tempo para asumilos e para coidar da incerteza que a miúdo supoñen.

Esa foi a miña sorte nos últimos meses. Despois de catorce anos de implicación no día a día da revista, a finais de mes apagarei o computador da redacción para que outro compañeiro o acenda en setembro. A conexión constante coa información de actualidade e a esfera dixital levoume a acumular o cansazo e a diminuír a motivación; deume ganas de descansar. Este descanso permitirame pensar en novas oportunidades persoais e profesionais.

Así mesmo, este artigo de ARGIA será o último da etapa que se abriu en decembro de 2017. Desde entón publiquei decenas de textos nestas páxinas estimadas. En todas elas tentei achegar a miña visión sobre os acontecementos dos últimos anos nos Países Cataláns. E, como nesta ocasión, atrevinme a escribir algunhas reflexións persoais; espero que me pareceu interesante.

No último artigo expliqueivos a dureza de saudar na plataforma dunha estación a un amigo meu exiliado en Suíza. Por fortuna ou por casualidade, hoxe escribo estas liñas, despois de saber que o asunto de Tsunami Democratic foi arquivado, e sabendo que non tardarei en volver abrazalo na nosa terra. El [Jesús Rodríguez] tomarame a testemuña nestes artigos e pecharase así un círculo: será a mesma persoa que abriu as portas do xornalismo hai catorce anos a que escribirá para vós a partir de agora.

Quizá temos que aprender e aceptar que un “ola” sempre traerá un “adeus”, e que algunhas despedidas non teñen por que ser definitivas si sabemos facelo no momento oportuno. Agora prefiro dicir “até pronto” ou, mellor aínda, gritar “non adeus!”, porque todo o apreso vaime a acompañar con seguridade e orgullo até un obxectivo que non se pode prever. Moitas grazas de corazón a ARGIA por confiar en min e por dar este espazo. Grazas a todos vós que coa vosa axuda facedes posible este tipo de medios.