Parece que o fillo de dezaseis anos está a facernos reflexións sobre o camiño que vai seguir tras o bacharelato. Nunha, fálanos da elección dos temas específicos do bacharelato, na outra, dos pasos administrativos que terá que realizar, sen preguntas, por medio da afirmación, e si métese o nariz demasiado, “de todos os xeitos , o formulario de Parcoursup haberá que enchelo antes desta data”, contesta con calma.

Agora chámase Parcoursup o mestre do futuro. Trátase dun sitio web xestionado polo Ministerio de Educación francés. Con iso, no mesmo ano anterior ao bacharelato, os alumnos e alumnas teñen a oportunidade, en primeiro lugar, de obter información sobre os programas de estudos e formación que poden estar dispoñibles; en segundo lugar, de elixir e onde queren permanecer tras o baixo; en terceiro lugar, de saber en que postos atópanse nunha lista de espera; e, finalmente, de saber si están ou non na lista de espera. Agora son as mesmas vías e os mesmos procedementos para todos. Todos teñen o mesmo nivel de información. E, en teoría, todos poden elixir o que queren. É dicir, os estudantes non teñen que pasar agora polas universidades para informarse ou rexistrarse a través dos informes. Trátase dun avance, un sistema que recibiu múltiples críticas e que, polo menos, centra todo o proceso no mesmo lugar.

Con todo, o sistema presenta diferenzas escuras. Aínda que pareza que non lle preocupa aos seus fillos, sempre dirixe a pregunta “que quererías ser entón?” a mozos que teñen tan só dezaseis anos e ponlles a mirada no horizonte. No caso de Anitz, leva varias ideas: “Que estudos escollerei? Que materias aprenderei con prioridade, non para quedarme, é dicir, para reter no meu favor todas as posibilidades que poida? Cales son os estudos, os temas, os traballos que podo permitirme? Para quen non son demasiado malo? Cal non é demasiado cariota?”.

Ademais, sométense á sentenza de “ser recibido” e “ser rexeitado”, para saber si alguén quere, e colócaos de fronte a si mesmos que non son tan definidos, pondo en cuestión a confianza que non teñen neles.

En moitas ocasións, elixirán e analizarán un proxecto que non ten nada definido, case sen a experiencia ou coñecemento laboral que ten.

Por encima de todo, a selección segue adiante, dependendo dos resultados, do nivel social, da situación xeográfica. A igualdade de oportunidades é relativa.

Ao dezaseis ou dezasete anos, non sabiamos nada, e as lamentacións que nos comían eran lixeiras e raras: excepto cando nos preguntaban que traballo fariamos máis tarde . Coma se tería que elixirnos inmediatamente, inquietábannos entón os que nos rodeaban, porque non tiñamos ningunha idea sobre iso, porque sabiamos que non podiamos permitirnos ningunha cousa, sobre todo porque elixir algo significaba renunciar a outras moitas cousas, e temiamos mesmo non ter ningunha volta atrás. Ás veces elixiriámolo en función do que nos dixeron os demais.

Quizá nos prometemos non incitarnos a elixir axiña que aos nosos fillos, senón que os deixariamos libres e tranquilos. Non é por nós, pero non está a suceder así… Teremos que tentar calar, polo menos, para que o formulario non se encha segundo o que nos ouzan.