Este fin de semana chuvioso collín os CDs, discos duros e memorias USB que gardei desde a mocidade e estiven mirando dentro; atopei moitas cousas: proxectos que nunca viron a luz, fotos antigas, textos, cheas de programas antigos... Os que nos últimos 20 anos pasaron do soporte ao soporte coma se fose unha memoria indefinida. Documentando toda a vida sen ser consciente deste proceso. Mentres tanto, creei unha gran cantidade de lixo electrónico. Neste percorrido, a memoria dixital convertéuseme nun monstro que non quería nin mirar, e custoume anos atopar a forza necesaria para xestionar o monstro. Unha vez iniciado o traballo, onde gardar a memoria? Nos dispositivos propios ou no dispositivo alleo (nube)? As variables de toma de decisión son moitas: seguridade, privacidade, custo económico, custo ecolóxico, facilidades de xestión... De momento, como outrora cos álbums de fotos, decidín ter a miña memoria nun vello ordenador de casa, xa que teño esa posibilidade. Cando traballei con mozos migrantes deime conta de que as miñas posibilidades eran imposibles para eles, os que non teñen un lugar fixo para vivir non poden crear sistemas propios, a súa opción son as nubes gratuítas das empresas de publicidade, para poder ter unha copia dos seus documentos máis importantes nalgún sitio. Na falta de oportunidades para vivir, as vidas institucionalízanse e nas vidas institucionalizadas a opción da privacidade desaparece, afacéndose a vivir dentro dunha vixilancia permanente. Para facer fronte a este monstro da memoria, varios mozos vascos están a utilizar vellas tecnoloxías, no caso das fotografías: a cámara de carrete. Si deséxano, poderían construír os seus propios sistemas dixitais, pero parece que están a buscar menos: menos complexidade, menos xestión, menos contido.

De momento, estou a pensar en que facer con estes “cadáveres electrónicos” que teño; podo reutilizar memorias USB e discos duros, pero os CDs só serán útiles para cheirar aos paxaros na horta.