Unha imaxe vale máis que mil palabras. Lin ao xornalista e escritor Pascual Serrano que non hai máis mentira que iso. Escribiuno hai dez anos, cando empezamos a ver que a imaxe ía comer a palabra enteira. En fin, que se poden refutar os proverbios.

Outra: nada escrito de gustos. Non sei si foi así cando inventaron a frase, pero hoxe en día non se pode dicir. Por exemplo, está bastante estendida a idea de que os gustos, polo menos en parte, son unha construción social, e ultimamente escribiuse moito sobre iso, escríbese. Por tanto, así como polo xénero, a raza ou a clase refugamos ou axustamos as palabras, os xiros e as expresións, non poderiamos facer o mesmo con elas, simplemente, porque deixaron de ser verdades? Ou polo menos, evitalo.

Volvendo aos gustos, e en concreto aos gustos musicais, o que fose Iñaki Segurola deixou dito no seu extenso legado que non escribiu unha proposta para desconstruir a construción social: unha canción, un músico, un disco, que estás só, e que che di? Gustoulle? Até aquí, xa está. Se non, se empezamos a ir máis aló, o perigo. Non creo que sexa así, e ademais a xogada paréceme perigosa, pero me di algo, creo que o entendo.

De face ao exame de francés da Escola de Idiomas, para facer un pouco de oído, escoitei, entre outras cousas, música cantada en francés. Tirando do que o profesor puxera na clase, ouvín sobre todo a dous artistas que seguramente non escoitaría doutro xeito. Hipers famosos, completamente mainstream, rellenadores de estadio, fan hip-hop e música electrónica en diferentes doses.

Ben, unha vez chegado até aquí, confesión: Bigflo & Oli un, Stromae o outro. Ouvinos, coa escusa de practicar francés ao principio, pero tamén moi a gusto, ao final. E pregúntome si están de acordo co que eu debería ouvir, co que son eu. Vanme a gustar? Que xente escoita isto? Os que me rodean? Que opinan destes grupos os franceses do meu estilo? Non teño referencias. Cando escoito grupos en eúscaro ou en castelán sei que máis ou menos me toca escoitar a eles.

Tocamos? Pobrecillo meu: non se sabe si o pracer de ouvir a Bigflo e Oli e Stromae é guilty ou inocente.

Quítanse os cascos e a pregunta que segue ás audiencias é sempre a mesma: Como cheguei eu até este cárcere?