Acabamos de terminar as eleccións ao Parlamento Europeo e pouco soubemos das intencións dos candidatos para o próximos cinco anos, si non son xerais. Porque nos dixeron que vén a extrema dereita, e é certo, pero ademais moi pouco, porque nalgúns casos parecía que estabamos a ler semanarios como Ola: a muller do presidente non sei quen enchufó, que adxudicou unha obra pública á empresa próxima...

Á vista dos resultados electorais, todo apunta a que Ursula Von der Leyen, a ex ministra de Defensa de Alemaña, estará á fronte da comisión. Os votantes do seu partido saben que esta señora duplicará os gastos de defensa dos membros da UE e, por tanto, reducirá os gastos sociais; os impostos, sobre todo os impostos directos, non os subirán si non os baixan. Con todo, a elite europea vai ter difícil levar á nosa mocidade ao mili, xa que a poboación non só está obsoleta, senón que na nosa sociedade hai pouco desexo de ser un heroe. No Estado francés, a derrota do lehendakari tivo que ver, quizá, con que Macron avogase polo establecemento dun servizo militar obrigatorio.

Está claro que a UE vai ir á dereita e que os empresarios, sobre todo os grandes oligopolios (Iberdrola), teñen razóns para estar tranquilos. E é que a socialdemocracia débil, a dereita tradicional e a extrema dereita nunca van ir en contra dos intereses das grandes empresas. Por tanto, non tributarán máis, excepto ao revés. Ademais, os paraísos fiscais internos, Luxemburgo, Irlanda, Países Baixos… non serán cuestionados.

Diría que o futuro do euro está asegurado, e tras sobrevivir á crise financeira que se iniciou en 2008, vexo difícil que volva repetirse. Por outra banda, hai que sinalar que, antes da entrada en vigor do euro, as duras condicións impostas polo Tratado de Maastricht e as medidas extraordinarias para facer fronte a devandita crise deterioraran moito o benestar social en Europa. É dicir, o nacemento do euro e a posterior crise pagouna a sociedade humilde, e os datos da pobreza aválano, porque a brecha económica entre os máis pobres e ricos estendeuse e segue estendéndose. Diría que é a sociedade europea a que asimilou o euro, e que a extrema dereita tamén sente cómoda con esa moeda.

Nin sequera nesta campaña electoral habemos sabido que vai pasar co orzamento da UE. Porque a UE se entende como un estado federal por parte dalgúns, pero eu diría que está bastante lonxe se a comparamos coa nosa referencia, Estados Unidos. O orzamento da UE supón o 1,24% do seu PIB, mentres que o de EEUU sitúase no 20%. Ademais, as fontes de financiamento autónomas son escasas e as achegas dos Estados membros á compensación son evidentes, polo que a autonomía financeira é escasa.

Tampouco queda claro que pasará na UE no problema dos inmigrantes. O que sabemos é que imos seguir funcionando como un “castelo” pecho, facendo seu cada Estado membro. Tamén se nos enche a boca aos europeos porque os dereitos humanos non se cumpren en China, Rusia ou Irán, pero cando nós ou os nosos defensores pasamos por encima deses dereitos, miramos para outro lado. E iso é o que estamos a facer cos inmigrantes. Explotamos os lugares de orixe destes inmigrantes, habémolos empobrecido e cando veñen cara a nós abandonámolos en alta mar.

En definitiva, a UE vai seguir lonxe de ser un Estado federal e vaise a desenvolver como un espazo de cambio mutuo, pero co apoio do mercado interior, sobre todo para que os bens chineses non compitan cos prezos dos nosos bens. Para que serve a Organización para o Comercio Mundial!