No centro da vixilancia
Cambio de vulto a un. Lavado e ximado do corpo a outro. Cociñar e dar para comer a alguén. Deitar ou levantar o corpo dunha persoa da cama. Retención e limpeza durante o vómito. Todas elas son labores de conservación. A lista é moito máis longa, aínda que poucas veces se pode facer, escoitar ou ver todo o censo destes traballos.
Fálase moito da necesidade de centralizar os traballos de vixilancia, da súa importancia na axenda social e económica, da situación desequilibrada e inxusta que xera o feito de que o traballo de coidado sexa unha muller e a perda de valor destas tarefas e dos autores (coidadores).
Falamos moito de coidado, pero non falamos moi minuciosamente, dun nun, de tilets a tilets. Non polo menos na praza, ante todo, nin nos medios de comunicación nin nos mitins.
Con todo, convén evadir as abstraccións usadas para pasar, polo menos, do rascado na superficie do problema ás raíces profundas. Chegar ao centro do coidado para abordar as dificultades que leva o coidado. Non só un mesmo, senón entre todos, como comunidade, cando lle toca implicarse nos coidados.
O coidado ten arestas dolorosas e a necesidade de afrontar as debilidades, as dores e as inquietudes dos demais convértese nun espello
E, de paso, dar a coñecer os matices da vixilancia. Porque non o dicimos nunca, pero non se soporta o mesmo cambiar a equipaxe a un neno ou a un ancián ou discapacitado, non sentimos igual ao limpar un corpo novo que florece ou ao atender un corpo desgastado que vai en declive, dar para comer ou axudar no vómito é a persoa atendida: un menor de idade ou un amigo agachado que traballa na recta final da vida.
Tamén na forma de sentir e levar este tipo de traballos, porque o xénero tamén manda: as mulleres levamos ou non esas penas de coidado, as persoas maiores prefiren ser atendidas polas mulleres e nos pais é difícil ver aos homes para coidar aos nenos. Por razóns, as mulleres e os homes desenvolvemos formas diferentes de enfrontarse ás actitudes, sentimentos e emocións: o pánico e o noxo son diferentes á hora de observar e suavizar as reses ou as dores dos corpos, así como as formas de defenderse.
O coidado ten arestas dolorosas e a necesidade de facer fronte ás debilidades, dores e inquietudes dos demais convértese nun espello, un milagre da dexeneración que nós tamén podemos sufrir. Necesitariamos ferramentas psicoemocionales, comúns, ao alcance de todos para abordar estes aspectos difíciles da vida. Para acougar as tarefas de coidado.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]
Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]
O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]
A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.
Na lectura da... [+]
Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]
Andoni Urrestarazu Landazabal naceu na localidade de Araia o 16 de xullo de 1902 e faleceu en Vitoria o 21 de novembro de 1993. Xa se cumpriron 31 anos e creo que é o momento de recoñecer o seu nome e ser, xa que non se coñece ben o legado que deixou. Umandi utilizou o nome... [+]
A escritura de autobiografía é, segundo din, a ferramenta máis eficaz para o desenvolvemento persoal, a máis liberadora. Tirar das cousas do pasado e lembralas, parece que axuda a desatar os nós do presente. Si, axuda a entender o presente e a debuxar un futuro que nos... [+]
Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.
Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se... [+]
O 19 de novembro é o día mundial do baño. Aínda hoxe, no século XXI, moitos traballadores e traballadoras, aquí, no País Vasco, non teñen dereito a usar o baño nas súas xornadas laborais. Exemplo diso son moitos os traballadores do transporte.
Os aseos son a clave da... [+]
Sabemos que a intelixencia artificial está a representar moitos campos no ser humano: confort, velocidade, eficiencia... Fixéronnos crer que o esforzo humano é un obstáculo nas necesidades de velocidade deste mundo capitalista. As agresións para reducir as nosas... [+]
Nas últimas semanas non foi posible para os que traballamos en arquitectura que o fenómeno climático de Valencia non se traduciu no noso discurso de traballo. Porque debemos pensar e deseñar a percorrido da auga en cubertas, sumidoiros, prazas e parques de edificios. Sabemos... [+]
A autoestima ás veces parece algo íntimo. Pero se a autoestima ten que ver coa imaxe que un ten de si mesmo, co valor que se dá a si mesmo, tamén terán que ver as decisións que poida tomar. Que valor ten alguén que non pode decidir? Entón pómonos a mirar á nosa nai. E... [+]
Os Sanmartines son moi coñecidos nos nosos caseríos, xa que é o momento de matar o porco. Con todo, moita xente non saberá que antes o día de San Martín marcaba o fin do ano agrícola. E iso non era ningunha bobada. De feito, a finais de ano había que pagar unha renda... [+]
Durante toda unha semana falamos sobre o libro As aventuras de Pinocho de Collodi, na aula da universidade, con profesorado de Educación Infantil e Primaria. A nosa referencia principal foi a bonita edición que Galtzagorri publicou en 2011, que incluía o preámbulo, con 171... [+]
“Apréndese andando e cantando”. Esta foi unha das materias desta semana nos grupos de C2. Non se trataba de aprender a cantar ou a pé, senón de utilizar correctamente o futuro. A actividade deume que pensar e pregunteime como aprendemos a ensinar. Ouvín a moitos que... [+]