"Quen non o ten sabe ben o bo que é telo" (Mikel Laboa, O po das estrelas). Na época en que eu crecín e no pobo, en xeral, os meus pais e profesores tiñan unha idea bastante concreta dos itinerarios de vida que tiñan que ter os nenos e os mozos. Viviamos con ilusión que podía seguir unha liña recta para ter unha boa vida. Para ter unha boa vida, naquela época non facía falta moito, as expectativas eran moi sinxelas. O horizonte temporal para pais e profesores de hoxe non é tan transparente, o que os nenos e mozos necesitan para triunfar é máis, a ilusión de estabilidade desvaneceuse e os nenos e mozos debemos vivir e crecer nun mundo exixente, complexo e cambiante.

Estes son algúns dos motivos da aposta dos gobernos por impulsar a metodoloxía STEAM nos sistemas educativos. A integración dos coñecementos de Ciencia, Tecnoloxía, Enxeñaría, Arte e Matemáticas nos sistemas educativos mediante metodoloxías activas pretende, dalgunha maneira, converter o espazo educativo en laboratorio da realidade. Este acrónimo escoiteino por primeira vez en 2012, en boca da artista Paola Guimerans, no encontro Summer of Labs de Bilbao, que naquela época estaba en proxectos e estudos sobre educación e tecnoloxía en Estados Unidos. Desde entón o mundo cambiou moito e a metodoloxía STEAM cobrou forza, pero onde lévanos? Eu creo que aínda estamos nunha etapa de exploración, e non temos moi claro onde levaranos, que transformacións vai traer no sistema educativo, e que beneficios vai achegar no futuro de nenos e mozos. A metodoloxía STEAM vai requirir novas materialidades: espazos, coñecementos, ferramentas, capacidades, relacións... Unha vez que as teñamos, como e para que utilizaremos a metodoloxía STEAM? Para transformar nenos e mozos en pezas que se adapten a este mundo cambiante e complexo? Ou ofrecer a nenos e novos recursos para dar forma ao mundo?