Nun intervalo cada vez máis estreito entre campañas electorais, convén lembrar que entramos nos anos decisivos do século XXI. Por pór un só exemplo, os científicos están aterrorizados pola continua superación das marcas de temperatura dos océanos e xa non saben como explicar a gravidade da situación. Segundo a Organización das Nacións Unidas, é urxente reducir á metade as nosas emisións de CO2 para 2030, pero acumúlanse once pesimistas por cada indicador positivo. Iso cando hai datos, porque, sorprendentemente, os últimos datos oficiais da nosa zona son de 2021. Coma se ocultar información eliminase o problema.

Só cinco anos e medio para chegar ao 2030, pero (case) todo por facer. Os principais vectores de descarbonización están identificados, pero non conseguimos seguir boas rodas. A título ilustrativo, o Reino Unido ha reducido as súas emisións de CO2 nun 52% desde 1990. Nós, en torno ao 10%. O 60% da electricidade xerada en Alemaña provén xa de fontes renovables. Na CAPV só o 11%. En Europa do Norte está a realizarse unha substitución masiva de caldeiras de gas por sistemas de bombas de calor. No noso caso, case ningunha pegada. En mobilidade eléctrica estamos nun dos últimos vagóns dun estado que é o último sopro de Europa. Medio perdido, bloqueado en discusións bizantinas, escoitando nas costas as gargalladas de quen pretenden perpetuar o sistema fósil. Iso é un choio, din.

Os que din que van tomar o goberno na próxima lexislatura tiveron unha mensaxe confusa. Parece que a transición debe realizarse sen ansiedade e sen présas, sen pór en perigo a industria e os seus postos de traballo. Pon de manifesto que non entenderon nada. Porque a mellor maneira de pór en perigo os postos de traballo industriais é facelo con lentitude. Ou alguén cre que os produtos producidos pola nosa industria poderanse vender unha vez en Europa cando os principais países europeos producen produtos equivalentes pero descarbonizados?

Si non se caracteriza a situación, creo que se producen fortes golpes. Sexa pola confusión climática, sexa polas consecuencias socio-económicas da falta de adaptación do tecido produtivo ou pola enfermidade de dependencia de enerxías fósiles no exterior. Estamos a multiplicar os deberes, si, e desmontar o discurso “non hai présa” é un dos primeiros. Isto provocou, entre outras cousas, que aínda non exista un plan mínimo de ordenación das renovables. Por tanto, hai onde empuxar, sen atramilarse en posicións que atrasarán a transición.