Na miña opinión, empecei a utilizar frases que no seu día estaban cheas de naftalina. É que estou a envellecer? “Si temos saúde, polo menos, estamos en condicións de estar a gusto!” ou “non comamos no noso tempo, pero risas...”. E iso cheo de tristeza.

De todos os xeitos, entre eles hai un que me gusta moito: “Dar importancia ás pequenas é o segredo para vivir felices”.

Hai medio ano que deixei o traballo. Nos últimos anos tiven que escoitar un diálogo científico e un faladoiro. Até o aburrimento.

Pasei moitas tardes de traballo rodeadas de maleza, e a frase dun bo amigo vénme á cabeza cando me acordo deses tempos: “Para ser un refrán non fai falta ir á universidade”.

A maleza é un xénero esforzado. Dálle igual que lle preguntes por Ucraína ou Palestina, cando hai que plantar o tomate ou si o xogador Kubo é máis axeitado para xogar pola esquerda ou pola dereita, si o pelo que lle produce un gran dano ao tinguirse ou o enfrontamento entre China e Taiwan lévanos á Terceira Guerra Mundial. A tapa está lista para todas as potas. Preguntarlles, por exemplo, sobre a situación política, e as que ouzan unhas horas antes noutro medio de comunicación vanlle a botar con elegancia as que utilizan na súa horta coma se fosen brillantes ideas traballadas na primavera.

Prostitución verbal e onanismo intelectual probablemente. Tres palabras esvaradías escoitadas nalgún lugar quítanse os pos, engádese a dose de inflamación e as ideas vólvense verdadeiras para satisfacer o que quere ser enganado.

Palabras buxán, ocultas que non pasarían polo tamiz da dignidade. Pirotecnia de palabras: en poucos segundos producen gran colorido e ruído. E logo só cheiros de pólvora.

Pero esta situación actual ten a súa vantaxe. Se non todo pode ser negro! Tamén me dei conta de que no seu día, no traballo, aqueles pequenos chats –as microrelaciones– que non tiñan ningunha importancia, satisfán o meu interior. De aí a importancia das cousas pequenas.

Son as relacións máis axeitadas para traballar a empatía. Aínda que saibas que o que di diante non vai cambiar o mundo, cando te dás conta de que son necesarios para organizar o seu mundo, estás a tratar de darnos conta del e da túa situación. E así, tómache a calidez da empatía e, por tanto, axúdache a ser ti mesmo. Creamos para desenvolverse nunha relación permanente.

O problema é que pór o oído ao que o que temos diante non é tan fácil. Por iso facemos a miúdo o que nos fan os dentistas. Continuar co monólogo infinito, pensando que dependemos do anterior porque non nos pode dar resposta. A verdade é que coa boca chea de tubos non é fácil. Por tanto, nós sempre temos razón.