Parece que todo está baixo control, que saben como facernos crer todo, que nunca facemos o que nós queremos. Coma se vivimos nun anuncio constante, dicimos “igualdade de oportunidades”, e pensamos que estamos a dicir “igualdade de oportunidades”, ou o PSE di pluralidade cando se fala de linguas, e entendemos que queren garantir a diversidade. Os políticos adoitan dicir “a xente sabe”, “a xente non é inxenuo”... e queren dicir o contrario, cando din iso, porque a xente seguro que apostou por eles. Con todo, si non nos crésemos, a pesar de todas as suturas ao anuncio, que.

Que non vimos en Palestina. Que escenario de anuncios pode cubrir? Aquí temos un certo contraste de versións do que está a pasar, son moitos os xornalistas que teñen ollos aí, e os que nos explican o de alí (a que prezo), e con todo… Podería ser que volveron a convencer á sociedade, que ás empresas armeiras tamén nos creu conveniente a nós, pero non é así. Fixeron crer que Rusia era máis diaño que que que o que está a pasar aos palestinos é culpa de Hamas. III. Desde hai tempo escoitamos a Guerra Mundial e, a continuación, nucleares (deberiamos pensar tamén nas eleccións, as clases medias nestas cousas). Escoitamos estes días en Irán.

E seguiremos escoitando armas, facendo o que conveña ás empresas armamentísticas... porque en realidade non nos teñen que convencer. Isto dificúltalles un pouco as cousas para conseguir os resultados que queren nas campañas electorais (ou si non os conseguen corrixindo daquela), pero en realidade poden facer o que queren. Non temos decisión. Non podemos decidir si bombardear ou non, non podemos decidir quen bombardear. Estamos a bombardear.