Estas liñas escribinas no tren que me leva ao caso dos artesáns de paz en París. Empecei a pensar en cuestións como a desobediencia civil e as oportunidades que abre a acción directa, o tratamento do conflito vasco nos medios de comunicación ‘franceses’… A, e tamén tivemos Korrika… O eúscaro, o consenso sociopolítico, a persecución xudicial, a realidade demolingüística… “Foi moito escrito de isto”, pensei no meu interior. Ao chegar á estación de Bordeus aínda tiña inspiración.

Pirka-pirka vénme á cabeza a conversación mantida cun vello amigo dos meus pais cando chega a Korrika. No medio do concerto do grupo Xutik, un grupo de mozos do colectivo Azterketa Euskaraz gritou con orgullo, firmeza e voz alta un discurso de dous minutos. E que pracer ver a un “Gora Euskal Herria askatuta!”, un pobo que lle responde tan fermoso “Gora!”. En xeral, quero ás persoas que falan en boca sen vello. Dáme pracer escoitar ás persoas que se atreven a nomear a realidade sen trucos. Gústame, en tempos de difuminado da linguaxe política, porque é importante coller o fígado e volver ás bases.

E eses mozos que subiron á táboa desde a valentía, o futuro e a determinación. Pareceume que nos ofreceron unha cálida comuñón, pero porque o nivel de experiencia e reflexión é moito maior que eu e díxenlle a esa amiga da familia o meu pracer, deime conta de que non tivemos a mesma percepción. “O seu discurso é tan prefabricado como a ikastola dos meus tempos! É fácil ser revolucionario en 18 anos, pero daquela que? Como todos eles terminarán como funcionarios ou empregados bancarios da administración francesa. E aí non se nomean os problemas fundamentais. Quen di que no fondo de todos os nosos problemas é un problema demográfico? Somos un pobo sen futuro e que cada dous anos organiza unha festa xigante antes antes do enterro…”.

Baleirando a xerra de cervexa nos nosos vasos, equivócome a advertir que “un don era pesimista”. Respondeume cun “Pesimista non, realista!”. Máis aló das fórmulas pechas, sei que ten unha gran parte de razón. Os que soñamos cun mundo máis solidario, con Euskal Herria máis libre, cunha relación máis igualitaria, cun planeta máis sostible, cunha sociedade máis equilibrada..., sabemos que torpe é a realidade. As relacións de forza son totalmente desequilibradas fronte a sistemas tan rápidos. Pero para seguir loitando cada un necesita o seu combustible. O meu non é optimismo merlo e cego, pero ser convencido de que imos gañando paso a paso. Que cada un detecte o seu, xa temos traballo!