Vén o lobo!
Os seres humanos somos tantas historias narrativas que a capacidade narrativa que se pode dicir é unha das características que nos fai humanos. Fannos falta relatos para construír nós mesmos e a realidade, facendo especial fincapé na función dos contos clásicos, ou das historias particulares pero atemporais de cada cultura particular. Polo seu potencial para promover o desenvolvemento interno e iluminar áreas profundas e ás veces algo escuras da vida, e polo coñecemento práctico que achegan para aprender cales son os momentos cruciais da vida.
Da man dos protagonistas dos contos aprendemos moito sobre as nosas procuras, conflitos e solucións existenciais, porque podemos sentirnos reflectidos nas historias sen esforzo. A sustancia dos contos é a propia vida, representada con imaxes puramente simbólicas e arquetípicas, até o punto de que os contos parecen ser instrumentos ideados pola humanidade, coa función de acompañar as dificultades que leva ser en cada etapa da vida. Os contos tratan as nosas emocións, sufrimento e desenvolvemento con honestidade (aínda que ás veces pareza violenta) e sensibilidade.
Normalmente os contos son para os nenos, aínda que ás veces nos dubidamos, ás veces tan sexistas, politicamente inxustas, moralistas, rosas ou violentas. Nos últimos tempos sufriron adaptacións coa vontade de adaptarse mellor ao seu contido, sobre todo, pero eu son partidario de respectar en moitos dos esqueletos crus, onde se esconde a esencia da capacidade dos contos para influír no desenvolvemento infantil.
Chegarían os cerditos a construír unha casa sólida si o lobo non rompese as dúas primeiras casiñas soprando?
Nestes contos clásicos o lobo é para min o personaxe favorito, protagonista e centro de tantas historias. A simboloxía do lobo é moi complexa e profunda, e por iso moi ampla, a interpretación do seu significado. Quedar no papel do malvado que lle damos normalmente é unha lectura moi simplista, porque desa imaxe pódese entender o papel do lobo mesmo en dimensións moi positivas.
No conto do tres cerditos, por exemplo, o lobo é o que rompe as dúas primeiras casiñas soprando, si, é certo. Pero chegarían os cerditos a construír unha casa sólida si o lobo non o fixo? O lobo impulsa aos cerditos a un maior nivel de desenvolvemento que doutro xeito non alcanzarían, ofrecéndolles unha boa metáfora de desenvolvemento, na necesidade dunha maior solidez dos edificios (e das relacións) ao longo da vida, e na dor e temor que provoca o abandono dos asentamentos existenciais antigos.
O conto de Caperucita representa a procura da autonomía cando o protagonista se nega a escoitar os consellos da súa nai ou na imaxe da destrución da súa avoa. O lobo é aquí a imaxe dos perigos, as perdas e as pantasmas no proceso de cambio de identidade, como aliado da transformación interna.
O lobo é inevitablemente ambivalente. Porque é duro pasar a época na que nos apareceu o lobo na vida, claro, pero poderiamos liberarnos desa relación que xa non era frutífera, ou nos encadeou si o lobo non nos comeu nese momento da lealdade? A liberdade non se pode conseguir recollendo lilias no bosque nun divertido pasatempo, como imaxinou Txanogorritxo, porque chegar a ser un é un prezado tesouro que só se pode conseguir da man do lobo. O lobo, canto máis temible, máis necesario. Non esqueza.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non é nada fácil entender o que está a suceder en Cataluña. Con toda seguridade. Podemos dar por terminado o proceso de 2017, pero está por ver si o independentismo será capaz de iniciar un novo proceso de liberación.
Si nas eleccións o independentismo mantívose na... [+]
Levamos unhas semanas coa "serpe de verán" sobre o TAV e coa posibilidade de enlazar a "E vasca" desde Pamplona, desde Ezkio ou Vitoria.
É decepcionante ver que o noso Pobo segue dependendo de decisións interesadas e non argumentadas polos galgos e cans de caza que seguen... [+]
Os globalistas elixiron Francia, Polonia e o Reino Unido para crear un conflito aberto coa OTAN en novembro, xa que Estados Unidos está inmerso na campaña electoral para a Presidencia de novembro.
Deste xeito, a presenza de soldados de Polonia, Francia, Reino Unido e Estados... [+]
Afortunadamente, a maioría das empresas industriais comezan a entender, tras as numerosas sentenzas condenatorias, que unha pequena exposición ás fibras de amianto, sen unha protección respiratoria axeitada, é suficiente para causar unha enfermidade pulmonar grave que causa... [+]
Predicir o final de calquera cousa púxose de moda. O fin do ser humano, das ideoloxías, da comunidade, da autoridade, da filosofía, ou da democracia. Son etiquetas cargadas de sensacionalismo?
Quizá foi Francis Fukuyama quen iniciou esa moda do final. Tras o derrube do muro... [+]
O pasado 1 de agosto, unha decena de persoas da familia estivemos en Aranguren. Dous mozos de Aranzadi deron a coñecer de primeira man as escavacións e traballos que se están levando a cabo en Irulegi. Esta visita é moi recomendable, xa que recolle a dimensión do traballo... [+]
En primeiro lugar, queremos facer chegar as nosas condolencias aos familiares e amigos da muller asasinada a principios de agosto.
Os habitantes de Gaintxurizketa estamos fartos do deixamento da administración e dos responsables.
Os que vivimos no barrio estamos obrigados a... [+]
Ouvín dicir que as mellores bágoas son as que ven os aeroportos. Pero supoño que se trataba doutras bágoas o que dixo, e non como eu vin durante estas vacacións.
Durante varias horas, as bágoas dominaron o aeroporto de Munich, bágoas de indignación, bágoas de fatiga e... [+]
Teño que ir á barbaría”, pensei ao principio de curso, e non fun. Comecei co pelo longo e acabei da mesma maneira (a metade do camiño fixen un mohín cara abaixo e corteille un trocito. Ninguén se deu conta. Nin eu tampouco). Ocúltame si fáltame o xesto e, sobre todo,... [+]
Os vascos sabemos que o aparello estatal está disposto a aproveitar as forzas represivas de todas as cores e os mecanismos represivos de todas as formas, para manter a orde social dentro dun sistema baseado na dominación, aínda que para iso teñan que infrinxir unha lei... [+]
Ocórreme moitas veces: fixarme nas noticias e porme nervioso. A France revient, din. Tanto a Francia de Le Pen como a xenofobia e supremacía española, como os pallasos inchables, levántanse unha e outra vez. A merde revient. Como ouvimos, un grupo de traballadores de... [+]
Até hai pouco, a Unión Europea (UE) era un mar en calma. Todo ía ben. Todos viviamos tranquilos. Os altos mandos cumprían moi ben o seu traballo e os europeos sentiamos contentos baixo as súas ordes. De cando en vez os campesiños ían á rúa a mostrar os seus tractores,... [+]
Antes das eleccións foi un lema na fala da xente: "Temos que pór o coidado no centro", engadiu. Á marxe das expresións curiosas e incorrectas que inventan os políticos e os que teñen a condición de políticos, debo admitir que durante un tempo o tema estivo en todo o seu... [+]
Hai xa moitos anos que non sigo a competición internacional (Xogos Olímpicos, Mundiais…). A indiferenza, o cansazo, a dor… e tamén me producen un pouco de rabia. E, en consecuencia, a alternativa que me queda é non vela.
O motivo non é que non lle guste o deporte ou... [+]