As Facendas Forais de Araba, Bizkaia e Gipuzkoa acaban de extraer os datos da recadación, e habemos visto que recibiron máis diñeiro que nunca. Pronto anuncian que van tomar a marxe necesaria para a reflexión sobre a reforma fiscal, porque non hai présa nin necesidade especial. Por tanto, xa está, o debate da fiscalidade quedou fóra da axenda política, e non parece que haxa capacidade para cambiar esa decisión nos movementos sociais.

Con todo, a “maior recadación da historia” pon máis de manifesto a necesidade dunha reforma real. Si analizamos canto se recibiu, como e de onde se recadou, pódese comprobar que coa política fiscal inxusta volveuse a facer unha recadación improcedente. Os eixos da recadación son os salarios e o consumo, 7 de cada 10 euros. Non é novo, pero hai que destacar que o imposto de IVE baixou en moitos produtos e que o que se destina a rendas de traballo está a diminuír ano tras ano na riqueza xerada: En Hego Euskal Herria sitúase en torno ao 45%. Por tanto, cada vez recádase máis, á conta dos que cada vez teñen menos recursos económicos, e grazas a un imposto que iguala a todas as persoas.

Ao comprar pan ou leite, Josu Jon Imaz e a súa viúva lonxe de conseguir unha pensión de 1.200 euros pagan o mesmo imposto. Máis traballadores que empresas propietarias. E habería que analizar si ao gravar os salarios a achega dos salarios altos é maior que a dos salarios baixos. Pero, para que facer cambios cun sistema fiscal de recadación? Petronor e as súas ameazas triunfaron nas decisións da política fiscal. Tampouco hai noticias.