“E, cal é o clima que percibe de face ao xoves?”, pregunteille á militante feminista que estaba a organizar a folga de A30. “A verdade é que ultimamente tiven a cabeza nun conflito no colexio”, respondeume coa cara de gravidade.

O sindicato do partido Vox Solidariedade chamou á folga xeral en A24, no contexto das protestas madrileñas contra a Lei de Amnistía acordadas polo PSOE cos partidos políticos cataláns: “Recortes sociais de rexeitamento firme, eliminación dos dereitos laborais e políticas de desigualdade entre traballadores, que se producirán ao amparo do separatismo e as concesións a quen pretenden romper a unidade española”. A esa folga sumábase unha das aulas do colexio do meu interlocutor. E aí estaban os profesores, falando cos alumnos, tratando de convencerlles de que retrocedesen, de que esa folga e a extrema dereita non tiñan nada que ver coa protección dos dereitos dos traballadores. “Non podes imaxinar cal é a posición extrema contra o eúscaro e as prestacións sociais”, explicoume alterada.

Durante uns minutos reflexionamos sobre o que todo isto significaba. Gran capacidade do extremo dereito para difundir as súas mensaxes e valores na sociedade, especialmente no caso dos mozos a través das redes sociais. En contra do que repetimos moitas veces, que en Hego Euskal Herria “a diferenza de España” cremos que somos libres do virus de extrema dereita, e que temos que estar atentos. E, sobre todo, pon de manifesto as carencias da esquerda.

Estes mozos estaban a pensar en unirse á folga da punta da dereita desde unha oposición ao sistema e en tentar cambiar as cousas, aínda que non se consideren extremas á dereita. A extrema dereita é a referencia do ‘sistema anti’, non a esquerda. Por que? Quizais, por unha banda, porque a extrema dereita está a pór en xogo os sistemas de mensaxes anti e a dereita clásica cuestionando as bases da democracia formal, porque a esquerda parlamentaria pon a súa forza no intento de salvar as escasas ‘democracias’ e ‘estados de benestar’ que nas súas alternativas. E, doutra banda, porque sectores de esquerda con posicións e formulacións máis radicais ou verdadeiramente anti-sistemas non teñen suficiente alcance para chegar á maioría da poboación ‘normal’.

Pensemos si as razóns son esas ou outras, pero, sobre todo, reforzemos o espazo, o imaxinario, as alternativas anticapitalistas, antipatriarcales, anticoloniais, desde a trincheira que máis nos pareza. Se non, ante a indignación, o medo e a incerteza que hai e que se intensifica, a maioría da cidadanía seguirá mirando á dereita en busca de respostas e apoios, tanto en España, Europa ou Arxentina, como en Euskal Herria. Á esquerda seguiremos introducindo os marcos da dereita, atraídos pola forza gravitatoria dominante.