Orquesta Sinfónica de Euskadi
Directora: Juraj Valcuha.
Narrador: Dorleta Urretabizkaia.
Programa: Traballos de Copland e Mahler.
Onde: Teatro Principal de Vitoria.
Cando: 15 de decembro.

-------------------------------------------------------

A Orquestra de Euskadi sumouse á conmemoración do 75 aniversario da Declaración Universal dos Dereitos Humanos e ofreceu un concerto de abono coa obra Preamble for a solemn occasion de Aaron Copland. Con este traballo celebrouse o primeiro aniversario desta declaración. Nesta ocasión deuse unha versión discursiva desta obra, cun texto lido en eúscaro por Dorleta Urretabizkaia.

A obra, creada en 1949 para a mencionada efeméride, foi o punto de partida deste concerto da Orquestra de Euskadi, coa singular unión do director eslovaco Juraj Valcuha.

O máis destacable do concerto foi a dirección de Valcuha, nacida en Bratislava e actualmente directora titular da Orquestra de Houston. Dirección estrita, excelente, case cirúrxica pola súa perfección. Isto permitiunos gozar de cada un dos motivos e frases que compoñen o programa.

A obra de Copland, de apenas seis minutos, chegou contundentemente ao público. A obra, a pesar de transcorrer 74 anos desde a súa composición, non perdeu ningún aspecto de frescura. As texturas sonoras son un traballo que se percibe con transparencia e elegancia. Belo.

Pero quizá a dirección perfecta de Valcuha quedou máis patente na segunda obra do programa. 1 de Gustav Mahler. A Sinfonía en Re maior foi un agasallo cheo de detalles 'Titán'. Como se mencionou, o director naceu en Bratislava, a 200 quilómetros de Kalist, cidade natal de Mahler. Talvez este detalle explícanos a perfecta comprensión e tradución do mundo sonoro do compositor bohemio que posúe o director.

O director explicou con claridade todos os matices desta gran sinfonía. Diseccionó até o extremo. Cada movemento da sinfonía expresou un ambiente e un matiz axeitado, pero se temos que destacar un dos movementos, o terceiro sería –Feierlich und gemessen, ohne zu shleppen (solemnidade e moderado, sen arrastrar)–. A transición de Valcuha por cada motivo foi maxistral. Desde a famosa Frère Jacques, feita en minúscula forma, á deliciosa melodía bohemiana, pasando por pasaxes circundantes e húngaros, todo estaba moi claro e con pasos moi bonitos.

Realmente marabilloso o traballo de Valcuha coa orquestra. Parabén.