Estamos a ver o xenocidio e a limpeza étnica de Israel contra Palestina, directamente e a través da televisión. Estamos a ser testemuñas do asasinato de miles de persoas, do bombardeo de hospitais e escolas e de once desprazamentos forzosos, coa xustificación e complicidade da “Comunidade Internacional”, en nome do “dereito á defensa de Israel contra o terrorismo”.

Hai uns anos sería impensable nomear ao pobo palestino como terrorista. Hai uns anos ninguén cuestionaría o dereito á rebelión do pobo palestino contra o colonialismo sionista, que tamén recoñece o burgués de dereito. De feito, este dereito está recoñecido na Declaración Universal dos Dereitos Humanos da ONU de 1948 e foi promulgado en varias ocasións pola propia ONU.

Como se materializou o cambio de paradigma? Para atopar unha resposta deberiamos acudir á década de 2000, o pozo ideolóxico e cultural que deixou a ofensiva imperialista contra o terrorismo global. Coa imposición daquela paradigma antiterrorista, o imperialismo aboliu de facto o dereito á rebelión e á resistencia. O dereito á resistencia logrouse grazas ás relacións de forza entre as clases do século XX, como un dereito concreto e socialista, contraposto aos dereitos abstractos burgueses. É o dereito que a nosa clase impón á burguesía a través da loita contra o fascismo e as loitas anti-coloniais; a partir da década de 1960 foi a base das loitas de liberación nacional e social e o principio de loita internacionalista global.

Hoxe, con todo, estamos a ser testemuñas da desintegración deste dereito. Como dicía Marx “no choque de dereitos, a forza decide”, e hoxe o imperialismo volveunos a impor o seu dereito: o dereito a colonizar e a expropiar. E o que se subleva contra isto é un “terrorista”.

En Palestina vimos as consecuencias máis brutais do cambio desta paradigma: Ao Estado supremacista e colonial de Israel recoñéceselle o “dereito á defensa” e o pobo palestino que loita contra o colonialismo e o apartheid é declarado “terrorista”. E todo iso transcende as fronteiras de Palestina e convértese nun aviso para todos os traballadores públicos do mundo: o imperialismo rexeitou o dereito á resistencia enterrándose baixo o “mundo baseado en normas” do colectivo Occidente.

Por todo iso, a solidariedade con Palestina, sen ningún tipo de matiz, é unha obrigación indiscutible da clase traballadora do mundo, porque a adhesión á resistencia palestina significa protexer a posibilidade de loita e emancipación de todos os pobos traballadores do mundo.