Comendo e bebendo mal do Nadal, recoñecendo que formamos parte do consumismo que nos leva ao desastre e atopando o camiño para facer esa cruz portátil, tombarémonos de volta ao día a día. Moitos o imos a facer, e non creo que, de forma individual e en casa, ímonos a converter na chave para cambiar o mundo. Nas xornadas de EHNE Bizkaia vin claro que é unha das claves para os cambios profundos, dar o lugar e a dimensión política necesaria á cuestión alimentaria e facer un debate inevitable.

Si é fundamental comer e beber, hai que responder a moitas preguntas: que comemos e como conseguimos comer; onde lévanos seguir dependendo das nosas multinacionais alimenticias; a que, canto e como se produce en Euskal Herria; a que vías de acceso aos produtos da época… Exploremos e mediremos as nosas necesidades alimentarias para saber canto e que sector primario necesitamos e comparemos co que temos hoxe.

Isto fará que as persoas sexan decisivas no deseño das políticas e estratexias a realizar neste ámbito, non as multinacionais. O debate que temos que facer como pobo é, ademais, porque a consideración integral de Euskal Herria fai posible que o solo que non existe no País Vasco Norte atópese na llanada alavesa, ou que as macroinas navarras contaminen as augas subterráneas é un problema de todos.

Agora que conseguimos situar o dereito á vixilancia no centro, facer parte dese centro de alimentación pode ser unha vía para dar o lugar, a importancia e a dirección dese debate. O outro pode ser asegurar o espazo nas axendas políticas. Pero que sexa.