Palestina, 1948. A guerra árabe-israelí e o surgimiento do Estado de Israel obrigaron a expulsar ou fuxir da terra palestina a 750.000 palestinos.

A este éxodo palestino chámaselle Nakba. En árabe significa “desastre” e detrás está moito máis que eses 750.000 refuxiados. O exército israelí destruíu máis de 500 pobos e cidades palestinas e negar o dereito de retorno durante 75 anos. Nur Masalha, Rashid Khalidi e outros investigadores chamáronlle “desintegración da sociedade palestina” e Salman Abu Sitta, Ilan Pappé e outros o consideran limpeza étnica.

A cifra de 750.000 tamén queda curta. Desde entón, o número de persoas refuxiadas foi crecendo de forma constante, nunhas pingas, noutras de forma máis masiva, como a Guerra do Seis Días de 1967. Tendo en conta todos eles e os seus herdeiros, Nakba xerou máis de 4 millóns de “refuxiados”. E hai que utilizar comiñas, porque só un terzo dos 750.000 imputados en 1948 logrou o status oficial de refuxiado; o resto son “desprazados”.

Occidente nega Nakba en tres cuartos de século. Negando o carácter colonialista e ocupante do réxime israelí, consideraron “un problema palestino” ou, no mellor dos casos, un conflito equilibrado entre dous partes iguais, o que “influíu enormemente no deseño das políticas dos gobernos occidentais coa Palestina ocupada”, Malcolm H. Kerr Carnegie, membro do Centro de Oriente Medio, afirma Nur Arafeh.

Occidente ha despolitizado a loita palestina ao longo destes 75 anos, o que se reflectiu claramente nas políticas asistenciais. Segundo Arafehr, “miraron os síntomas do problema, rexeitando a causa fundamental, o réxime ocupante israelí. Cos parches económicos da superficie ao problema das profundas raíces políticas, os gobernos occidentais convertéronse en cómplices de Israel. Ao parecer fomentando o desenvolvemento económico dos palestinos, impulsaron o seu recoñecemento e desesperación, e fixo que para Israel a xestión do presunto conflito sexa máis fácil e económica”.

Punto de inflexión?

O 15 de maio deste ano Nakba e a ONU cumpriron 75 anos do seu primeiro recordo oficial. A organización tomou a decisión en 2022, pero máis de 30 países, entre eles Estados Unidos, votaron en contra. Os diplomáticos israelís presionaron a varios gobernos para que abandonasen o acto. Finalmente, o acto concluíu coa participación de varios países como EEUU e o Reino Unido. Un xesto parcial e insignificante quedou aínda máis claro nas últimas semanas, "seguen negando a historia", de Frederick Deknatel, membro de DAWN (Democracy for the Zutabe World Now).

Ademais, coincidindo co aniversario de Nakba, o estado de Israel tiña 75 anos, e aí si que a Unión Europea deixou clara a súa posición; Ursula Von der Leyen, presidenta da Comisión Europea, afirmou que Israel conseguiu fai 75 anos “florecer literalmente o deserto”, coma se xurdise da nada, coma se Palestina non existise e coma se Nakba non sucedese.