No seguimento da masacre de Gaza aparécenos en todo momento o termo "fósforo branco". Israel está a utilizar esta arma e sabemos moi ben o seu aspecto, que é unha bomba de foguete artificial que arroxa e ilumina toda a contorna. Os grandes medios de comunicación mainstream non nos dan máis información sobre esta arma mortal regulada pola lexislación internacional e, por tanto, permitida. Quizá porque, si miramos máis detalladamente, pareceríannos obvio o III Convenio sobre Armas Clásicas que regula esta arma. Absurdita, hipocrisía e ineficacia do protocolo? Probablemente.

Seguindo a lexislación, as armas de fósforo branco non están incluídas na lista de armas químicas, senón que están clasificadas como "armas protectoras". Con todo, non se poden utilizar para atacar ao inimigo, pero –e iso abre todas as portas– se se cumpren unhas condicións, permítese o seu uso: para iluminar o campo de batalla ou para afumar o campo de batalla e gardar todo movemento.

E niso está Israel, utilizando o joker para iluminar o campo de batalla, atacando por centos de palestinos con fósforo branco, dirixindo a nenos queimados, anciáns, novos ou o que sexa á morte ou ás dores e traumas de toda a vida. Ademais, si desméntese esta razón, pode utilizar outro xogo: nas zonas habitadas non se poden lanzar armas de fogo desde o aire á terra, pero si desde o solo, si o obxectivo militar "afástase da concentración das claras civís" –palabras máis difusas que "claras"– e si adoptáronse "todas as medidas dispoñibles" para protexer aos civís, que é a maior inexactitud. Alta, sabendo que na franxa de 45 km2 de Gaza non poden saír máis de dous millóns de palestinos, dificilmente podemos crer que as bombas son lanzadas para evitar aos civís.

Desde o 7 de outubro o exército israelí está a lanzar o fósforo branco a Gaza e ao sur do Líbano, segundo demostrou a ONG Amnistía Internacional. Non é a primeira vez. O mesmo Israel recoñeceu o seu uso en 2006 e fíxoo tamén na Operación Chumbo Fundido 2008-2009, na que tamén se enfrontou á organización Hamas e matou durante 23 días a 1.330 civís en Gaza.

Traumas de fósforo branco ou doutrina ‘shock and awe’

O uso desta arma devastadora non é baladí e non só física, senón que incide na psicoloxía. Esta materia agrávase en contacto co aire, provocando chamas quentes e fumes tóxicos terribles. Queimará a fondo todo o que lle emocione, no que se refire aos corpos, deixando a pel queimada até os ósos ou o cerebro. "En xeral, sabemos atender a un paciente con queimaduras e non pódese empeorar a situación. Nestes casos é imposible e ademais segue abrindo as feridas, ás horas aínda se lle escapa un fume branco do corpo. A operación é a única solución que temos", conta o doutor Nafez Abou Shaaban, que está ingresado no hospital de Shifa, que é o hospital que Tsahal ten bombardeado con fósforo branco o 11 de novembro.

O máis malicioso é que as partículas se colocan nas pezas e provocan queimaduras aos que veñen atender. Este é o "drama" deste produto, Gaza: pourquoi l’usage de bombes au phosphore blanc est un crime de guerre ["Gaza: por que o uso de bombas con fósforo branco é un crime de guerra"], segundo explícase: "Mentres as mulleres, os nenos e outras decenas de civís fuman, os seus achegados non poden atenderlles adecuadamente".

O informe da ONG Human Rights Watch Ces flammes traversent tout ["As chamas atáscano todo"] é para visualizar mellor o impacto desta arma. Data de 2020 e está composta por testemuños recolleitos en Gaza, Afganistán e Siria. Podemos ler: "Provocan sufrimentos para habilitar armas de fogo durante o ataque, mesmo durante as semanas e meses seguintes. As inmensas queimaduras provocan dolorosos coidados. Danan o sistema respiratorio e provocan angustia emocional".

Non se di que non é unha queimadura típica e que é frecuente que o 60-80% do corpo estea queimado até os ósos. Human Rights Watch asegura que a maioría das veces a morte da persoa agredida é inmediata, xa que un 10% do seu corpo é húngaro adoita ser causa de morte. En caso de sobrevivir, deberá padecer atención e dor "calvario" para toda a vida. A toxicidade do fósforo branco adoita derivar en enfermidades do sangue, os pulmóns, os riles e o fígado.

Pero, por todo iso, é precisamente utilizado, porque é un das armas máis eficaces para destruír maliciosamente ao civil. Gaza: por que o uso das bombas de fósforo branco é un crime de guerra, como se explica na reportaxe, un dos alicerces das guerras modernas: a aspiración dos civís.

A reportaxe fala da estratexia de guerra de Israel, máis concretamente da Operación de Fundición de Chumbo realizada en 2008-2009. Trátase dunha reportaxe de gran actualidade, entre outras cousas porque resalta os argumentos utilizados por Israel nos últimos días: Dezaseis "secuestran aos cidadáns" para que os civís poidan utilizalos como algún tipo de "arandela". Segundo o militar e escritor italiano Fabio Mini, este argumento é "unha propaganda utilizada hai tempo" para camuflar a estratexia da poboación civil como destino.

Un dos compoñentes da doutrina Shock and awe [Asombro e temor] é o traslado do campo de guerra ao pobo do inimigo. Esta doutrina foi desenvolvida polo exército dos Estados Unidos, en concreto por Harlan K. Ullman e James P. Os militares Wade, con motivo da primeira guerra do Golfo. Baséase na contracción inicial do inimigo a través dunha utilización extrema da forza -"a utilización directa da sorpresa e o pánico debe ameazar a sociedade do inimigo e o medo a actuar". Ademais do uso ilimitado das armas, diríxense a infraestruturas cotiás como a electricidade, o sistema acuático, a rede Internet, os hospitais, as escolas ou outras. Iso tamén lles está ocorrendo en Gaza á vista de todos: internet estivo nas primeiras liñas dos medios de comunicación do mundo e que os medios de comunicación sexan cortados por Israel. O sector sanitario de Gaza foi bombardeado desde o 7 de outubro en máis de 250 ocasións, 20 dos 36 hospitais de Gaza atópanse totalmente parados, cifras da Organización Mundial da Saúde (OMS), e o resto funcionan perfectamente en condicións de escaseza de auga e electricidade, sen remedios nin anestésicos.

A reportaxe inclúe a seguinte certificación do libro New & Old wars [“Guerras recentes e antigas”], publicado pola universitaria Mary Kaldor: "O que nas vellas guerras considerábase, en xeral, como un dano colateral involuntario e inxusto, converteuse na maior batalla das novas guerras. (...) A tendencia a evitar confrontacións directas e a dirixir a violencia principalmente ás civís maniféstase claramente na dramática emendición da ración civil entre as vítimas. A principios do século XX, o 85-90% das vítimas das guerras eran militares. Na Segunda Guerra Mundial era case a metade civil. A finais da década de 1990 case se sinalizaron as proporcións de hai cen anos e hoxe en día case o 80% das vítimas son civís". O libro data de 1999 e desde entón non hai máis que aumentar a tendencia. Até situar a proporción de civís cerca do 100% na franxa de Gaza.