Non, non? Porque vostedes imaxinan o que ten que ser ter sempre a alguén cerca, limitando o ámbito do que pode facer –e non o pode–, dicindo como tes que facer as cousas –e como non–, insistindo para que o faga todo mellor, dicindo constantemente as cousas que tes que facer, para que non perdas o tempo, sinalizando como hai que actuar –e como non–, xulgando sempre o teu traballo –encomio ou repulsa–, ou organiza toda a túa vida? Todos coñecemos esta sensación e sabemos que non queremos nada, que nos asfixia, que non é agradable.

Quizais falemos das túas necesidades, non dubidamos. E aínda que sexa difícil, tamén poderá saber que é o que necesita, que é o mellor para vostede, ou como pode chegar a conseguir a súa mellor versión, pero ser así ou saber que é así non alivia a sensación. Porque o problema non está na vontade das súas intencións, ou na sensatez das súas propostas, senón no xesto de entrar no campo sacro da liberdade e a decisión que só necesita a nosa.

A intención de alguén que lle está dicindo constantemente por onde ir, que (non) facer, como actuar ou como vivir, sempre é canalizarlle, e nese propósito sempre se pode apreciar o desprezo do que vostede é: si queren cambiar tanto, calquera persoa que estivo nesa situación sente que non é aceptable (e cariñoso) como é. E iso xera dor, claro.

Si é obvio que vivir acompañado dun educador ou educadora, como aceptamos e institucionalizado esta figura para nenos e mozos? Por que aceptamos o que non queremos para eles? Que teñen os nenos para que o queiran ou o necesiten? Por que naturalizamos a idea de que os nenos necesitan educadores para vivir e aprender? Que sentirían vostedes si soubesen que esta figura foi creada pensando en vós mesmos? Non sentiriades que hai moito que cambiar na vosa forma de facer, tanto, na que vos tiveron que pór un educador?

Ser a época do desenvolvemento, ser a época na que máis cousas se aprenden, ou ser a primeira vez de case todas as cousas non é a razón pola que hai que cambiar a natureza da relación. Son pequenos e teñen moito que desenvolver, aprender e vivir, pero no seu pequeno queren relacionarse coa contorna e cos demais. Sentidos aceptados, son posuidores da súa fundamental liberdade, aprendendo de acordo coas consecuencias das súas boas e malas decisións, cunha responsabilidade crecente a medida que se incrementa a idade.

Eles tamén queren rodear a aqueles que demostraron que non queren educarlles, pero que saben que lles axudan no camiño, porque os nenos, como nós, prefiren os compañeiros de viaxe que os educadores. Coas que interaccionarán, establecerán relacións e adhesións, e aprenderán novas formas, coñecerán novas realidades, vivirán, crecerán e desenvolverán de forma natural.

Son pequenos e necesitan máis de nós. Pero só niso debería condicionar a idade dos nenos a súa relación con eles: que con menor grao de autonomía necesitan máis a nosa presenza, a nosa axuda. Poñamos o coidado onde diciamos educación, pero até aí xa está.

E polo demais é fácil: non nos relacionemos cos nenos como non nos parecería aceptable para nós. E non preguntes ás persoas coma se sexamos compañeiros de viaxe ou educadores.