Atópanse en calquera lugar das cidades. Ergueitos, tombados, colocados... o vasiño á beira ou a man estirando. Facendo música, dicindo algo á xente ou calando. Mulleres, homes, mozos, vellos, de todas as cores e linguas… Como outrora nos portais das igrexas, hoxe en día nas entradas e saídas dos mercados… Son esmoleiros. A maioría inmigrantes.

Nos costumes dos antigos campesiños e pobos pequenos sabían como actuar cos vagabundos. Eran moi coñecidos porque se achegaban varias veces ao ano ao portal da casa. Ordenábanlles un pequeno traballo, cortaban madeiras ou, a cambio, permitíanlles durmir nun recuncho do mandio e alimentarlles eses días.

Hoxe en día son moitos os que queren ser atendidos polas institucións. Subvencións a asociacións que prefiran colaborar con eles. Outros din que fai falta unha loita social para que non haxa vagabundos. Está ben. Pero tampouco é prexudicial que se ofreza unha pequena mirada aos vagabundos e que se lles dea unha moeda de cando en vez.

O noso avó Isidro contaba que na súa infancia andaba un vagabundo chamado Orella nas beiras de Hernani a Goizueta. Tocaba un chifre pequeno, nos caseríos e nas rúas de Hernani todos bailaban e nun ambiente agradable. Isidro recolleu e harmonizou unha bonita melodía que tocaba: Púxolle o título de orella.

Unha vez un maligno rouboulle o chifre e a tristeza de Orellas estendeuse a todos os recunchos. A pesar de que o sacerdote organista da parroquia comproulle outro no mercado, non conseguiu o belo ruído de antes. Ao pouco tempo desapareceu de Hernani e uns meses despois apareceu morta nun camiño.

A primeira lectura da misa do domingo estaba tomada do libro Irteera (20, 20-26). Señor fala de: Non utilices mal, non esmaguedes ao inmigrante, porque vostedes tamén foron inmigrantes en Exipto. Todos fomos inmigrantes e seremos. En todos os aspectos da vida. Os xudeus foron emigrantes durante séculos e agora máis latinos, ucraínos, orientais, marroquís ou senegaleses.

Antonina Kuhot veu de Ucraína en busca dunha mellor vida. Sucedeu na nosa casa, un gran colaborador no coidado de todos os anciáns: as súas tías, a súa nai e o seu pai. Convertido no fogar, ao final volveu ao pobo, cunhas pequenas cantidades, para vivir tranquilamente a súa xubilación. Os sábados chámolle por teléfono e cóntame como pasan cada noite os drones e os mísiles por encima do seu pequeno pobo. Cada semana termina a conversación igual: Volva chamar a semana seguinte, a ver si aínda estou aquí.

Estou seguro de que pronto os drones e os mísiles pasarán por encima de nós.