En Antxo, quede claro que vostede é un home cis.
Si, eu son un home. Teño pene e síntome home. Comparto o xénero que se me aplicou biológicamente ao nacer. Non se pode entender mal, é cuestión de liberdade. Maquíllome libremente de ser o meu home. Porque me gusta. Repetín esta mensaxe unha e outra vez nos últimos meses. Non teño ningunha dúbida de que dei unha mensaxe, falei con claridade desde o principio, e con todo dixeron de todo na miña contorna desde que me nomearon cantinera da compañía do barrio de San Miguel o 12 de maio.

Pasaron uns meses, como estás?
Estou ben, moi contento. Sigo recibindo mensaxes, a maioría optimistas. Paseino moi ben e nunca esquecerei aquel día. Foi o día máis feliz da miña vida. Cando era pequena, saía ao balcón e dicíalle á miña nai que quería ser cantinera de maior. Tiña esa ilusión desde que era neno. Naquela época, ademais, os locais acudiamos ao alarde tradicional. Até aproximadamente 11 anos non fun consciente do conflito. Aos 13 anos quería saír. Todo o meu grupo de amigos era partidario do alarde igualitario e eu tamén me situei enseguida en favor da participación das mulleres nas festas. En casa protexéronme. Antes de ser cantinero saía tocando o chifre. Despois da pandemia, no ano 2022, torcedí o nocello e non puiden sacalo. Por tanto, este foi o meu ano.

Pensou moito en dar o paso desde outubro?
Non, tíñao moi claro. Cando vin a posibilidade de cumprir o meu soño da infancia non dubidei. San Miguel é unha compañía de recente creación no alarde igualitario. Antes de nomeala, tiven a oportunidade de falar co capitán local. Sentín a gusto con el e os de casa tamén me protexían. Non crían case, pero por deixalo en paz ou me dixo que si. O 12 de maio a compañía deume a noticia de que estaba a tomar algo cos meus amigos cun ramo de flores xigante. Fíxenlle unha videollamada á miña nai inmediatamente e preguntoume si era unha broma. Foi un momento moi especial.

Non só en casa, senón tamén no pobo e na prensa.
Si, non se cantas entrevistas dei en total. Ademais da prensa local, veu a min o exterior e eu dixen a todos que si. Para o Alarde e para Irún parecíame oportuno darlle a máxima repercusión. Ademais, era unha forma de deixar claro que son eu e como sinto, que son un home cis.

Hai quen non entendeu…
É porque quen non entendeu non quere. Saíron once titulares dicindo que son home, de non ser así, pediría sen dúbida emendas. Dixeron de todo na miña contorna. Que son transexual, que non son suficiente home para vestirme como home e desfilar… Que quero. Sei que ás veces pode ser raro para algúns. Estou afeito recibir miradas. Pero esta vez foi diferente. Foron moitos os que non me atreveron a achegarse, pero miráronme con optimismo, como con alegría e ánimo. E moitas máis, viñéronme e felicitáronme directamente.

Dásche conta de que abriches a porta a varios? Sexa para saír a cantinera ou para vivir libre e libremente.
Eu non me dou conta diso. Si é así, alégrome moitísimo. En casa ensináronme a amarme e a ser o que son. Por tanto, nunca me sentín preso ou condicionado para vestirme e maquillarme como queiramos. Ademais, quizais sexa unha casualidade, pero a min ninguén me negou a saír a cantinera. Foi o primeiro ano que presentei e recibín moita axuda en lugar de obstáculos. Hai moitos dos meus maiores contra o alarde igualitario, e non o entendo. Dáme vergoña e pena. Adoptan unha postura dominante na súa casa sen pensar dúas veces. Podo entender que é difícil que un ancián cambie a súa concepción, pero o caso dos nosos maiores é inaceptable.

Din que é algo que só os aldeáns poden entender.
Quizais non o sei. É moi difícil enfrontar a alguén que non é de aquí. Sendo especialmente partidario do alarde igualitario, o conflito prodúceno os demais, non nós. Deberían avergoñarse da súa actitude, da imaxe que dan. Eu non me avergoña dicir que son irundarra, algúns non poden dicir o mesmo, o nome da cidade estase ensuciando durante dúas décadas.

No ano 2024 que?
Sairei desfilando. Eu quéroo co chifre, pero este ano os locais saíron coa escopeta por primeira vez. Compraron todo o equipamento, así que se queren sairei con eles. Amigos e familiares, o obxectivo é pasalo ben, e tamén será unha maneira de agradecer o que fixeron este ano por min desfilar con eles.