Cando e como empezou a facer tatuaxes?
Cara a 2017. Vivindo en Bilbao, empecei a saltarme cun amigo e nas cubertas dos meus amigos. A verdade é que nunca proxectei que sería tatuador, empezamos polo xogo e a traxectoria destes anos foi bastante improvisada. Logo volvín a Gipuzkoa, decatouse de que tatuaba xente, ademais de técnica de handpoke, bastante descoñecida, e empezaron a vir a min. Aos poucos fun tatuando cada vez máis xente.

A pesar de non proxectarche nese traballo, gustábanche as tatuaxes?
Si. O primeiro fíxeno moi pronto, a miña tía e a miña nai axudáronme. Desde pequeno tiven un gran interese polas antigas civilizacións que utilizaban a tatuaxe como proceso de formación.

Utiliza a técnica Handpoke. Que é?
Sempre comparo con coser a man ou a máquina. Neste caso, coa técnica de handpoke, cunha agulla, en lugar de utilizar o fío, a tinta é a que traza a liña e o soporte é a pel en lugar da tea.

Interesouche desde o principio por esta técnica?
A precariedade estudantil foi a causa de non comprar a máquina. Para probalo, compramos agullas e empezamos con iso. A máquina era moito máis cara, requiría un certo coñecemento. Tamén hai que aprender a picar coa técnica de handpoke, pero paréceme máis próximo, máis cru.

Con todo, nun momento dado comprou unha máquina e logo deixou de usala.
Comprei e fixen algunhas tatuaxes, sobre todo porque a xente me pedía cousas grandes, e a máquina é máis rápida e práctica. Pero non tiña a mesma sensación que tiña co handpoke. Sinto moito máis conectado coa técnica handpoke: sen son, só agulla, pel e eu; esa pureza.

Cales son as principais diferenzas entre ambas as técnicas?Para
min o handpoke supón algo enerxético, paréceme máis próximo coa pel ou coa outra persoa. A cicatrización é máis rápida coa técnica de handpoke, a pel sofre menos e sángrase menos… Pero iso tamén depende da vida da persoa.

Ademais, con Handpoke, ao non necesitar electricidade, tes máis liberdade de movemento.
Si, dá máis posibilidades de movemento, de tatuarse noutros espazos, de tatuarse na natureza, garantindo, por suposto, as medidas hixiénicas. E a min encántame tatuarme na natureza, gústame moito tatuarme en espazos onde hai pegadas megalíticas.

Cal é o seu interese por iso?
Dise que as construcións megalíticas levantábanse alí onde había grandes fluxos de enerxía, onde había augas subxacentes, e a sensación de que dalgunha maneira produciuse neses espazos fai especial fincapé no proceso. Non sei si mencioneino, pero para min, ademais do resultado, o proceso é moi importante.

De onde vén o nome de Tose da Cabra?
Do refrán. A verdade é que non me acordo moi ben. Foi na época de Bilbao pensando no nome de Instagram. Cabra polo meu montañismo e por ser señora Suziri. Por outra banda, a tose da cabra tamén reflicte este aspecto do proceso: a invisibilidad ten importancia.

Ten un estilo de tatuaxe: plantas, formas xeométricas…
Eu diría que hai algo que me atrae á xeometría en diferentes campos: escultura, arquitectura e debuxo. Os elementos da natureza e os utensilios do imaxinario vasco tamén foron formas que me saíron do interior.

E as liñas?
Recordo que cando empecei a facer liñas dicíanme no pobo: para que? Desde o primeiro momento gocei con este proceso de ver o corpo nun todo e xogar con el.Ver o que me pide ese corpo e organizalo con liñas.

Como é a relación coa persoa que se vai a tatuar? Prodúcese algunha colaboración? Vostede ten uns deseños… Un dos
meus retos é facer máis deseños, porque os fixen, pero menos do que quería, porque ao final fun cubrindo as necesidades do día a día. Pedir algo, facer isto.

Entón a xente pídeche que quere facer isto ou outro… Si, tamén
dei negativas si pídenme formas ou elementos que non me atraen, e tamén neguei a persoas que non me deron boa sensación ou que non me fixeron sentirme seguro. Normalmente escríbenme desde Instagram ou boca a boca: enviar ou chamar unha mensaxe. De aí o proceso. Dei cal é a súa idea, eu imaxínoa no meu estilo, e intento ser o máis próximo posible e sentirme comodamente. Tamén pode ser improvisando.

Que é o que máis che pide a xente?
Pois, en relación coa pregunta anterior, liñas, elementos xeométricos, formas e símbolos de aquí e doutras culturas. Obxectos ornamentais. Si ao final hai raias ornamentais, xogan coa forma do corpo, adaptándose á forma dos oídos, os dedos, os pés...

Algunha experiencia que teñas gardada no corazón?
Relacións especiais con persoas en xeral. Creei bonitas relacións a través da tatuaxe, coñecín a moitas persoas interesantes, tatuei ás persoas que admiro, xérase unha enerxía moi especial no proceso... Tatuar noutros lugares.

Creas ou creas un ambiente específico para facer tatuaxes?
Eu diría que teño algúns rituais. Por unha banda e na miña vida o que en xeral é moi importante, o cheiro. O incenso e outros cheiros. Logo tamén a música, eligo a playlist segundo o que sinto no momento, ou non sei, igual son prexuízos, pero se che tatuo, Danele, pois vou pór esta playlist. E logo a indumentaria, sempre en negro. Por outra banda, cando tatuei na natureza, moitas veces produciuse ese intercambio, coñecer novos espazos. O outro día fun a Oiartzun e ensináronme un sitio que non coñecía, con hortas de mouro, e foi moi bonito tatualo.

Como lle dicía, ademais de tatuarse no seu espazo, faio fóra del.
Non é algo que fago moitas veces, pero si. Este ano, por exemplo, estiven nunha illa grega durante o verán. Levei agullas e foi a experiencia de Cristo.

Fixo tatuaxes en Grecia?
Si. Puxen un cartelito no pobo e unha chea de xente escribiume. Non o imaxinaba e… Foi unha experiencia moi especial. No estranxeiro nunca estiven facendo unha relación tan especial. Grecia ten unha cultura moi forte, moi ligada á terra e á súa historia, e nun proceso destas características foi especial, pareceume que é outra forma de formar parte dun espazo e de crear relacións.

Din que, unha vez iniciados, as tatuaxes son como unha adicción… Así crees? Que simboliza a tatuaxe? Isto depende da conexión de
cada un co seu corpo e do que quere representar con esa tatuaxe. Algúns tatuan o nome dos seus fillos ou doutra persoa, ou unha pedra da súa caserío... calquera cousa. Para min o que crea a adicción é o proceso, o que me dá o proceso, pero hai un concepto de transformación corporal, que a xente tamén fai a través do piercing, do vestido, do cambio de peiteado… Creo que iso é un certo adictivo, iso é o que engole, e á parte de seguir as modas, claro. Algúns teñen intencións moi claras: queren ter todo o brazo tatuado, ou todo o corpo, ou contar unha historia nas costas, ou tatuar só os elementos de Xapón… Outros, no meu caso, facemos o instantáneo. Non podo imaxinar que quero dentro de dous anos. Agora estou aquí e decido facer isto, pero no futuro quen sabe.

O momento de tatuarse tamén pode ter punto catártico, a intervención é moi directa no corpo, provoca moitas sensacións, dor e pracer…
Tamén inclúe a tolerancia e a relación de cada persoa coa dor. Algúns prefiren máis dor pero menos tempo; a eles non lles recomendo o handpoke, ou si, pero que teñan en conta que será máis tempo que coa máquina. O do tempo que non importa a outros. Entran nunha especie de transo, gozando dalgún modo do proceso: “Estou a facer tatuaxe, o tempo X, non sei cando acabará, pero adiante”.

Tamén participou no Tatoo Circus e na Feminista. Como foi iso? Foi
outra experiencia e estou moi agradecido. Aínda que gocei, prefiro tatuarme dunha maneira máis íntima e tranquila. Entras nos festivais dunha forma tan rápida como vir, pór o calco, facer e adeus. Unha tras outra. Sempre quedo coa pena de non consentir e coidar máis cada proceso.

Ten un punto máis militante.
Tattoo Circusa é unha xornada contra as prisións para visibilizar e financiar as loitas contra os cárceres. Estiven unha vez no circus de Errekaleor. En certa medida é militante, aínda que non consegues diñeiro polos tatos, recibes moito, grazas a iso ampliei o meu traballo e coñecín a outros artistas. Estiven noutro festival destas características en Estella, un Tattoo Circus de mulleres e trans, onde coñecín artistas moi interesantes como trans, bolleras, mulleres…

Porque tamén se dedica ao activismo boller. Afecto á súa actividade?
Eu creo que iso abriume máis portas. Sempre comentamos nos amigos que se coñecésemos a médicos, xinecólogos, masaxistas... tranfeministas ou bolleras, iriámonos/iriámosnos alí para conseguir ese espazo seguro. E eu creo que con esa lóxica tamén vén a min moita xente transmarivibollo. Ademais, haberá outros artistas que, por falta de afinidade ou gusto estético, opten por outro.

Coñeciches outros tatuadores de posicionamento similar?
Si, os da zona de Barcelona, os bolleras, as transas, os que andan moito nese mundo militante da tatuaxe, e sobre todo os que traballan con xente do colectivo. Foi moi interesante para compartir experiencias e coñecer realidades diferentes.

É difícil sobrevivir como tatuador?Tentei ter
outras fontes de ingresos, temendo non perder esa paixón ou perder esa paixón. Cando a tatuaxe cobrou máis peso nas miñas necesidades económicas, sentín que perdeu un pouco esa esencia. Tiven e aínda teño contradicións nese oficio de afección. Para min, a tatuaxe é algo parecido a subir e baixar á cima, dáme pracer, unha especie de ascenso…

E non quere que ese auxe se converta na súa principal fonte de ingresos, porque a súa relación coa tatuaxe cambiaría por efecto do diñeiro.
Totalmente. Con todo, resúltame difícil. Ter varias fontes de ingresos require tempo e enerxía, e iso ao final fai que na miña vida haxa présa e non cóidense outras cousas.

Tes soños ou retos para o futuro?
A semana pasada soñei con tatuarme nun estudo de tatuaxe chamada Aizkora. Este estudo existe, está na rúa Nabarreria, en Pamplona, pero no meu soño os traballadores da mesma eramos persoas transmarivollas e tatuabamos especialmente a persoas deste colectivo. Un modelo de militancia laboral deste tipo si me atrae e, por exemplo, creo que se o meu traballo se transforma nun traballo normal elixiría ese camiño e gustaríame.

Hai prexuízos sobre as tatuaxes. Vostede recibiuno cando di que é un tatuador?
Na familia, ao principio, si me dixeron: “Como empezaches a tatuarche? A xente fai tatuaxes?”. Non só porque eu tiña tatuaxes no corpo, senón porque eu empecei a facer aos demais. Na familia tiñan moito que ver co cárcere ou cos mariñeiros, e un día a súa filla fai tatuaxes… “Non faltaba máis”. De aí a reacción.

Agora non o ven así?
Non, agora interésalles. A súa visión tamén cambiou. En xeral tamén cambiou. Tamén tatuei a xente moi adulta; por exemplo, a unha muller de 80 e pico anos fíxenlle a súa primeira tatuaxe.

Mire.
Viñeron el, a súa filla e o seu sobriño a facer o mesmo tatuaxe. Foi moi bonito.