Quero facerche unha utopía educativa. Unha utopía como os nenos, que será unha culler, un xoguete, un poderoso e un libreiro. Refírome, evidentemente, a unha utopía que subirá ás árbores, como a que necesita o sistema educativo vasco de hoxe, que nos potxingos vaia a encharcar (e que!) a idade, que non se asustará de ensuciar os lodos e que ocasionalmente se lesionará nas terras crebadas. Unha tarefa educativa na que os compañeiros de xogo atópense case en calquera lugar e case en número suficiente en prazas, rúas, zonas húmidas.

Unha utopía educativa que recolla baldosas estampadas e anacos de cristal de cores, papel envolvente do azul Sugus, chapa machuca de lousas, ovo de chocolate unha metade de amarelado dentro da sorpresa, dúas flores rugosas de herba de achicoria (aínda que din que ao deitarse ouriñar), pedras preciosas, cousas importantes.

Iso é o que necesitamos, unha utopía da educación. Unha utopía compartida, que poderiamos debuxar case na súa totalidade. Unha utopía exquisita, tinguida de negro sobre branco, ou quizais aínda mellor, coa brillante cor viva das pinturas Manley. Unha utopía pintada en mouras, verdes e arroxadas.

Desta maneira, creo que unha vez que imos empezar a darnos conta da gravidade da necesidade, imos pór todos de maneira visible a esperanza do que podía ser, o potreta do que atrasamos e do que impulsamos a Gutiérrez, a fotografía, o fotomontaje e o negativo do que hoxe non é nin é a educación vasca.

Unha utopía quizá coa esperanza de que Alexandra Kollontai se fite, ao redor dos 48 anos, como a que se deu en 1922. Por tanto, un gran soño no que salvaremos o bosque pondo os avances da tecnoloxía a favor da sustentabilidade. Onde o coidado mutuo, a beleza e a sinxeleza, a imaxinación, a división do traballo transsexual, a cultura, a creatividade e o encontro serán todos. Onde con traballo laborioso, alienante, imos vivir en liberdade por unha vez. Onde cantar, coser, bailar para que sexa a nosa revolución e porque existe. Onde as comunidades, as federacións de aseos (sic) (polo si ou polo non cun plural case sociable, pensando no “tractor” vasco e a “institucionalización”), van prevalecer. Unha utopía na que nos emocionaremos mirando ao cosmos e reíremos o tempo pasado con eses estrainios, todos... ou case todos.

Pero, por exemplo! Porque a utopía non vai vir no paraugas dunha única lei dun goberno destas características, aínda que esa lei consiga nalgunha ocasión o máis amplo dos consensos (si os aplausos fosen así). Porque a utopía se fai andando polas rúas, ttipi-ttapa, pisando o solo, cruzando os límites, metendo a perna, tamén. Esta utopía educativa, debuxada a partir de abaixo, vainos a abrir, a diferenza de nada, si non son grandes olmos, tanto pequenos carreiros, como ideas, intencións, direccións, novos consensos casicanos, para novos tempos, estes si.

Nela, cantando e facendo utopía, acordarémonos con esa axiomática da igualdade de Jacques Rancière e convencerémonos mutuamente de que sempre ten razón quen quere emanciparse e que o momento da emancipación é sempre o seguinte. No acabado, mesmo cunha utopía, si non fósemos capaces de querernos, que sexamos capaces de que os soños ao redor da educación deixen de ser secretos e, sen perder o tempo, poidamos bailar aos partidarios dunha nova educación de mil colorees dunha vez por todas, nos corazóns, nos humidais e en todos os recunchos necesarios.