Querido robot
Acabo de ler a última entrevista de Kate Darling, investigadora do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts. Entre outras cousas, un par de ideas déronme que pensar: “Estamos na era da Intelixencia Artificial, podemos pasar do medo ao amor nun instante” e “pronto non será raro namorarnos dun robot”.
Din que xa hai robots domésticos que os consideran domésticos e, por tanto, aceptan como seres vivos. Fai uns dez anos, na película Her dirixida por Spike Jonz, exponse con naturalidade relacións similares.
Kate Darling analiza as consecuencias legais, sociais e éticas que estas relacións poden xerar e fai públicas as súas ideas. E eu, no meu modo, quero sacar os meus.
Pronto teremos a oportunidade de crear “caseiros” que non se creen erros. Serán como queiramos. Fisicamente e tamén na forma de relacionarse.
Nunha sociedade repleta de machismo, asústame moito pensar como elixiriamos si moitos homes puxésennos en cara as posibilidades de deseñar a nosa parella. A crenza de que a liberdade dos demais está en contra dun mesmo non significa nada bo.
Afortunadamente non somos robots. Afrontar as dúbidas e contradicións que nos xorden no día a día é a imperfección atraente da relación
E si non tivésemos o efecto limitativo da educación, da igrexa, dos medios de comunicación, das sociedades escuras..., serían todas as nosas “noticias do fogar” do mesmo xénero que as parellas que temos hoxe? E hai que concretar o xénero para crear relacións? Si fósemos totalmente libres, non tomariamos a decisión de probar outras alternativas? Refírome ás parellas, pero se puidésemos ter unha media ducia destes robots domésticos, namorariámonos/namorariámosnos sós ou atopariamos unha maneira de amar todos á vez?
Ao ler a Kate Darling que nos namoraremos dos robots, pensei que non quero unha relación perfecta. Afortunadamente non somos robots. Os pequenos “erros” de nós e dos que nos acompañan fan interesante a relación. Afrontar as dúbidas e contradicións que nos xorden no día a día é o que achega unha atractiva imperfección á relación.
“Relacións imperfectas”. Pablo Milanés canta O breve espazo en que non estás. Veume á memoria un trocito. Di algo así: “Aínda non lle preguntei "quedas?" / Teño moito medo á resposta 'nunca' / Prefiro ser compartido, que baleirar a miña vida / Non é perfecto, pero achégase simplemente a iso que eu soñei”.
Si algún día un robot é capaz de explicar dunha maneira tan doce o desexo de libre relación, recoñezo que estaba equivocado, e quizais me namorarei.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]