As últimas eleccións municipais celebradas o pasado 28 de maio deixaron unha vez máis en Barcelona un resultado moi estreito. Até a entrada de Ada Colau en 2015, o Alcalde Xavier Trias convergent, aos 76 anos, desmente as enquisas e gana con case 150.000 votos e 11 concelleiros. Sen dúbida, o feito de que se convertese na única alternativa a Colau axudoulle a sumar votos, sobre todo nas zonas máis adiñeiradas da cidade, nas únicas nas que a participación non descendera, xa que en toda a cidade descendera seis puntos respecto das de 2019.

O Partido Socialista de Cataluña (PSC) de Jaume Collboni e o Barcelona en Comú (BeC) de Ada Colau, os dous partidos que gobernaron a cidade en coalición nos últimos catro anos, quedaron en segundo e terceiro, respectivamente, por 141 votos. Por tanto, os 10 asentos do PSC e os 9 do BeC necesitaban necesariamente o apoio doutro grupo para conseguir a maioría absoluta (21) e destituír ao gañador. Nun principio toda a presión tíñaa ERC, que se afundiu até 5 concelleiras, perdéndose 85.000 votos e a metade dos seus asentos na pasada lexislatura.

A ERC xogou un papel importante na política catalá nos últimos anos e, sorprendentemente, podería volver ao segundo posto nun futuro próximo. Atrapado no rol subordinado do novo independentismo dereitista e neoliberal de Junts para levar a cabo o procès, apostou por cambiar a política de emancipación e acordos, marcar o perfil á esquerda e atraer votantes de PSC e Comúns, o que parece pór en cuestión a hexemonía que supostamente conseguira. Se gana por unha banda, perde por outro e viceversa, e a xente non está a medias.

Consciente diso, desde Comúns despediuse a Ernest Maragall, candidato de ERC a Barcelona aos 80 anos. Arrebatáronlle a alcaldía hai catro anos –aínda que gañou as eleccións– grazas ao apoio de Manuel Valls, primeiro ministro francés que representa a marca branca de Cidadáns, tras un acordo de goberno co PSC, e agora pedíanlle que apoiase outro acordo "de esquerdas" co PSC, independentemente de que o PSC promove a mesma política neoliberal de Junts. Pola contra, ERC priorizou o eixo nacional e negociou con Trias a concesión da alcaldía e a formación dun goberno unificado. A última hora, Madrid fixo estalar todo.

Jaume Collboni foi nomeado alcalde de goberno individual, cos votos de Comuns e sorpresa do catro concelleiros do Partido Popular. A man dereita de Colau asegurou publicamente días antes que cos seus votos non facilitaban esta ecuación, pero todo foi modificado polo pacto do bipartidismo español e polos cambios posturales que sufriu o ex alcalde tras reunirse cos seus concelleiros poucas horas antes da sesión de investidura.

O enfado e a decepción que moitos axentes, institucións e movementos sociais da cidade sentiron co BeC foron enormes. Nas dúas últimas eleccións obtiveron moitos votos pola súa esquerda, que afectou en gran medida á CUP, que por segunda lexislatura consecutiva quedouse fóra do concello. BeC demostrou que dá prioridade á continuidade da política estatal e a ser o báculo do PSOE en lugar de construír pontes coa esquerda soberanista e independentista. E iso, desgraciadamente, é unha mala noticia para moitos de nós, pero tamén para eles, para acabar coa Iniciativa per Catalunya Verds (ICV) reducida á mesma zona residual que tiña antes do M15. E non, non dicían que ese era o obxectivo cando naceron Guanyem Barcelona.